Bring Them Down (2024)

Regie: Chris Andrews | 106 minuten | drama, thriller | Acteurs: Christopher Abbott, Barry Keoghan, Colm Meaney, Nora-Jane Noone, Paul Ready, Aaron Heffernan, Susan Lynch, Conor MacNeill, Adam Behan, Diarmuid de Faoite, Gail Fitzpatrick, Grace Daly, Eddie Drew, Danny Power

In het ruige Ierland waar vaders bevelen en zonen breken, kiest ‘Bring Them Down’ voor sfeer boven inzicht – en laat zo haar potentie onbenut.

In het westen van Ierland, tussen grauwe luchten en glooiende heuvels, leven Ray en zijn zoon Michael op een boerderij die nauwelijks overeind blijft. Ze houden schapen, maar ook elkaar op afstand. Een paar kilometer verderop woont buurman Gary met zijn zoon Jack. Tussen de twee families, en binnen de families zelf, heerst spanning: oud zeer, geknakte trots en sluimerende jaloezie. Wanneer Michael ontdekt dat meerdere van hun schapen zijn afgeslacht en het spoor naar Gary leidt, gebiedt zijn vader hem verhaal te halen. Met een geweer.

‘Bring Them Down’, het fictiedebuut van Chris Andrews, is een zwijgende tragedie vol opgekropte woede, overgeërfde schuld en geweld. De film drijft op suggestie: wat er precies is voorgevallen tussen vaders en zonen, tussen geliefden en rivalen, blijft grotendeels onuitgesproken. Michael (Christopher Abbott) is een wandelende wond wiens emoties onder het oppervlak broeien. Zijn vader Ray (Colm Meaney) spreekt vooral in bevelen. Zijn moeder is afwezig – door zijn schuld, zo lijkt het – en de schaduwen van het verleden blijven hangen in elk beeld.

‘Bring Them Down’ richt zich meer op sfeer dan op verdieping. Er ligt een duidelijk idee: dat geweld erfelijk is, dat het vastzit in het land, in de lichamen van mannen die nooit geleerd hebben te spreken. Maar de film durft die gedachte niet te ontleden. De karakters blijven gesloten, archetypisch: de zwijgzame zoon, de autoritaire vader, de wrokkige buurman. Hun innerlijke wereld blijft mysterieus, niet vanwege gelaagdheid, maar door gemis aan uitwerking. Wat drijft deze mensen? Wat houdt hen vast? Waarom voelen ze zich zo opgesloten – niet alleen op hun erf, maar ook in hun eigen bestaan?

Halverwege wisselt het perspectief naar Jack (Barry Keoghan), de zoon van de buurman. Het is een interessante verschuiving, maar komt te laat om de afstand tot de personages te doorbreken. Keoghan speelt hem met zijn gebruikelijke mengeling van bravoure en verborgen kwetsbaarheid, maar de film neemt te weinig tijd om werkelijk bij hem in de buurt te komen.

Toch sluimert er in ‘Bring Them Down’ iets dat dieper reikt dan het vertelde verhaal. De film raakt aan grote thema’s – schuld, vaderschap, afkomst – maar durft ze zelden onder ogen te komen. Alsof ook de film zelf gevangen zit in dezelfde geslotenheid als haar personages. Onuitgesproken vragen borrelen op: is Jack werkelijk de zoon van Gary? Kent Ray de ware toedracht van zijn vrouws dood? En in hoeverre geloven deze mannen werkelijk in de wereld die hen omsluit – of proberen ze zich alleen maar staande te houden in een leven dat hen langzaam afslijt? Zulke impliciete spanningen geven de film een onderhuidse lading die je pas voelt als de aftiteling al loopt. Maar het is een lading die pas echt beklijft als je als kijker bereid bent die leegtes zelf op te vullen. ‘Bring Them Down’ toont wat geweld aanricht, maar blijft zwijgen over wat eraan voorafgaat.

Chris Andrews benut het landschap meesterlijk. De boerderijen zijn geïsoleerd, de bergen onverbiddelijk, de lucht zwaar van dreiging. Het voelt als de Ierse badlands. Maar dat gewicht, die tragiek, wordt zelden echt voelbaar. De momenten van geweld zijn bruut, maar zonder catharsis.

Wat achterblijft, is een film als het landschap zelf: rauw, indrukwekkend, maar te gesloten om echt binnen te dringen.

Martijn Smits

Waardering: 3

VOD-release: 28 maart 2025 (Mubi)