Bror min – Brother of Mine (2002)

Regie: Jens Johnsson | 10 minuten | drama, korte film | Acteurs: Lena B. Eriksson, Leif Andrée, Henrik Lundström, Jonas Lindquist

Jens Jonssons kortfilm ‘Bror min’ gaat over twee broers met gescheiden ouders. De oudste staart verveeld en chagrijnig voor zich uit en de jongste speelt op de gameboy als hun moeder hen naar hun vader brengt. Niemand lijkt er erg enthousiast over en de sfeer is bedrukt. En ja hoor, zodra ze bij het huis van hun vader zijn aangekomen beginnen de conflicten weer. Bijna levenloze apathie maakt plaats voor dom geruzie tussen pa en ma. Waarschijnlijk weten ze niet eens waar het over gaat. De twee broers wachten in de auto en interesseert het nauwelijks, zo lijkt. Maar de verstoorde relatie mist zijn effect op de twee jongens niet. De oudere broer begint een wrede pesterij. Of zijn broertje seks heeft met hun moeder of zo. Als hij er niet aan toegeeft dreigt hij hem met een loeihete sigarettenaansteker pijn te doen. De jongste stribbelt tegen en schreeuwt wat, maar het lijkt zijn oudere broer koud te laten. Ondertussen ruziën de ouders buiten lekker verder.

Waarom de wrede pesterij, is de vraag die Jonsson opwerpt. Is de oudste broer gewoon een kleine sadist die het niets interesseert hoe zijn broertje zich voelt? Is hem niet geleerd hoe kwalijk de dingen zijn die hij zegt en doet? Of geeft hij juist heel veel om zijn jonge, nog onschuldige broertje. Probeert hij hem misschien hard te maken voor de meedogenloze wereld om hem heen, waar zelfs ouders blind zijn voor de gevoelens van hun kinderen.

Het zijn geen oninteressante thema’s die Jonsson in ‘Bror min’ aansnijdt. Maar toch knaagt er hier wat. De oudste broer is zo ongewoon hardvochtig dat het moeilijk in te denken is dat het hier om onbaatzuchtige liefde gaat, een beetje sympathieke trekken hadden niet misstaan. Of misschien zijn we de disfunctionele gezinnen zo langzamerhand wel gewoon moe en had een iets frissere aanpak meer uitgehaald. Cinematografisch gezien is alles overigens dik in orde. De beelden zijn in passende stijl geschoten, alsof je daadwerkelijk toeschouwer bent van hetgeen zich afspeelt. De improvisatiemuziek draagt bij aan een beklemmend gedesoriënteerd gevoel.

David Croese