Chimère (2017)

Recensie Chimère CinemagazineRegie: Kaweh Modiri | 40 minuten | drama | Acteurs: Shahine El-Hamus, Renée Fokker, Matteo van der Grijn, Sonia Eijken, Maira Belghanou, Gover Meit, Mona Alikhah, Taoufik Slimane, Elif Cavus, Wouter van de Kuijt, Karima El Villali

De twaalfde editie van One Night Stand bestaat uit zes films van een kleine drie kwartier en vormt één van de belangrijkste filmprojecten voor opkomende, veelbelovende filmmakers in Nederland. De laatste film in deze reeks is ‘Chimère’ van Kaweh Modiri. De Iraanse regisseur maakte in 2016 met ‘Bodkin Ras’ zijn eerste lange speelfilm, wat hem op verschillende filmfestivals naamsbekendheid en internationale prijzen heeft opgeleverd.

De filmtitel doet zijn naam eer aan. ‘Chimère’ vormt namelijk één grote waanvoorstelling waarin een onschuldig bezoekje aan de kermis voor Milad (Shahine El-Hamus) al snel verandert in een fictieve, vreemde belevenis. Net zoals in een droom (of nachtmerrie) lijkt enige logica in ‘Chimère’ ver te zoeken. Milad komt voortdurend en op redelijk onverklaarbare wijze in de meest absurde omgevingen en situaties terecht. Zo raakt hij, na een achtervolging door een roedel herdershonden, zijn vriendinnetje Sali (Monia Eijken) en haar zusje Elena (Maira Belghanou) kwijt in het bos.

Tijdens zijn pogingen hen terug te vinden ontmoet hij onder andere een zeer merkwaardig stel in een verlaten en grimmig gebouw en klimt hij via een touw naar buiten om vervolgens van het ene in het volgende bijzondere tafereel te geraken. Milad is verdwaald en weet niet zo goed waar naartoe te vluchten. Terwijl Milad zich vrij gemakkelijk lijkt aan te passen aan een verwarde gebeurtenis leveren meerdere scènes een bepaalde ongemakkelijkheid op, niet wetende wat nog meer gaat volgen.

Het acteerwerk is niet per se geloofwaardig of diepgaand, eerder onwennig maar daarmee wel passend binnen het geschetste waanbeeld. Als kijker ben je geneigd het geheel te willen doorgronden, wat lastig is omdat de letterlijke “droomvlucht” waarin Milad zich lijkt te bevinden niet eenduidig valt te verklaren. De keuze om alles op een abstracte wijze weer te geven is gewaagd van de regisseur. Enerzijds weet Modiri de nieuwsgierigheid van de kijker te wekken en een dieperliggende betekenis te onthullen. Anderzijds zal niet iedereen openstaan voor deze enigszins experimentele vorm van film maken en blijft ‘Chimère’ ongerijmd.

Maartje Hopmans

Waardering: 2.5