2:22 (2017)

Regie: Paul Currie | 99 minuten | actie, thriller | Acteurs: Teresa Palmer, Michiel Huisman, Sam Reid, Maeve Dermody, Remy Hii, John Waters, Simone Kessell, Kerry Armstrong, Richard Davies, Marisa Lamonica, Jessica Clarke, Carma Sharon

Velen proberen het, maar er zijn maar weinig Nederlandse acteurs die daadwerkelijk voet aan de grond krijgen in Hollywood. Michiel Huisman is na Carice van Houten ons bekendste ‘exportproduct’ als het om acteurs gaat. Huisman speelde in 2007 zijn eerste Engelstalige rol en wist vooral dankzij rollen in uitstekend ontvangen series als “Treme”, “Nashville”, “Orphan Black” en natuurlijk “Game of Thrones” naam te maken in Amerika. Hij wordt ook steeds vaker gecast voor rollen in speelfilms; zo speelde hij met Brad Pitt in ‘World War Z’ (2013), met Reese Witherspoon in ‘Wild’ (2014) en met Blake Lively in ‘The Age of Adeline’ (2015). Hij was bovendien te zien in een commercial voor Chanel No. 5 naast het Braziliaanse supermodel Gisele Bündchen. Omdat je nooit weet hoe lang het succes aanhoudt, smeedt Huisman het ijzer nu het heet is. Voorlopig hoeft hij niet stil te zitten, want er staat genoeg op stapel voor de geboren Amstelvener, waaronder het komische drama ‘Irreplaceble You’ met onder anderen Christopher Walken en het spionagedrama ‘The Red Sea Diving Resort’ met Ben Kingsley en Chris Evans. Het zijn voornamelijk bijrollen die Huisman speelt. Een uitzondering op die regel is het romantische mysterie ‘2:22’ (2017), waarin hij samen met tegenspeelster Teresa Palmer dé grote publiekstrekker is.

In ‘2:22’, het regiedebuut van de Australiër Paul Currie – voornamelijk bekend als producer van onder meer Mel Gibsons oorlogsdrama ‘Hacksaw Ridge’ uit 2016 – speelt Huisman de rol van luchtverkeersleider Dylan Branson, een man die overal waar hij komt patronen ziet. Handig voor in zijn werk, maar soms ook best vervelend in je privéleven. Vooral omdat hij er ook visioenen bij krijgt van mensen op het centraal station van New York, waar om klokslag 2.22 uur de rampspoed toeslaat. Één van die visioenen zorgt ervoor dat hij zijn kop er niet bij heeft op zijn werk, waardoor er bijna twee vliegtuigen op elkaar knallen. Dylan wordt op non-actief gesteld. In de tussentijd ontmoet hij Sarah (Teresa Palmer), die als curator werkt in een kunstgalerie. Dylan heeft er geen idee van dat zij in één van de vliegtuigen zat die hij bijna heeft laten verongelukken, dus of hun ontmoeting zo toevallig is… Hoe dan ook, de twee vallen als een blok voor elkaar, maar zijn visioenen worden met de dag sterker, wat de prille relatie niet bepaald ten goede komt. Dylan ziet en hoort patronen in vrijwel alle dagelijkse dingen, maar het krachtigst zijn de beelden van steeds diezelfde soort mensen op het centraal station, waar iets verschrikkelijks staat te gebeuren om 2:22. Dylan heeft het gevoel dat het van hem afhangt; kan hij deze ramp voorkomen?

Films waarin gespeeld wordt met de tijd zijn al zo oud als de weg naar Rome. Ook ‘2:22’ is hier een variant op, ook al is de opzet heel anders dan in bijvoorbeeld een genreklassieker als ‘Groundhog Day’ (1993) omdat Dylan niet letterlijk steeds dezelfde dag herbeleeft. De film begint intrigerend, al is dankzij een wat gewichtig overkomende voice-over, waarin verwijzingen gemaakt worden naar supernova’s en en andere bovennatuurlijke fenomenen, direct duidelijk dat Currie het allemaal bloedserieus neemt. Een voor ons Nederlanders herkenbare scène waarin Huisman per fiets New York doorkruist om op zijn werk te komen, het stressvolle werk in de luchtverkeersleidingstoren, de bijna fatale fout; het zijn scènes die ons in het verhaal proberen te trekken en dat tot op zekere hoogte ook doen. Currie weeft wat hogere kunsten in zijn film – aerial ballet en multimediale installaties – en met enkele bescheiden visuele trucjes die de patronen die Dylan ziet moeten benadrukken probeert hij er iets origineel van te maken. Maar na een half uur schiet ‘2:22′ in verhalend opzicht jammer genoeg volledig uit de bocht, waarna het niet meer goed komt.

Sterker nog; scenarioschrijvers Todd Stein en Nathan Parker maken het alleen maar erger door de geloofwaardigheid in zijn geheel overboord te gooien, de plot tot in den treure uit te leggen en het zelfs zo bont te maken dat de personages zelf niet eens meer weten wat ze zelf geloven. Huisman treft weinig blaam; met zo’n script valt er weinig eer te behalen. En dus zien we hem naarstig zijn patronen op de glazen wanden in zijn überstijlvolle appartement krassen, plichtmatige dialoogjes voeren met Palmer (met wie hij ook nog eens weinig chemie heeft) en met collega’s dollen die later in de film compleet van de radar verdwenen lijken te zijn (wat overigens niet alleen voor die collega’s geldt). Het is te hopen voor Huisman dat deze uitglijder eenmalig was en dat zijn op handen zijnde projecten van een hoger niveau zijn dan dit van onwaarschijnlijkheden en overbodige uitleg aan elkaar hangende mysterie.

Patricia Smagge

Waardering: 2

Bioscooprelease: 6 juli 2017
DVD- en blu-ray-release: 22 november 2017