Don’t Knock Twice (2016)
Regie: Caradog W. James | 93 minuten | horror | Acteurs: Katee Sackhoff, Lucy Boynton, Richard Mylan, Nick Moran, Pascale Wilson, Javier Botet, Pooneh Hajimohammadi, Sarah Buckland, Jordan Bolger, Ania Marson, Callum Griffiths, Lee Fenwick, David Broughton-Davies
Don’t Knock Twice. De titel zegt het eigenlijk al. Toch kloppen Chloe (Lucy Boynton) en haar vriendje Danny aan bij het huis van Mary Aminov, een oude dame die een tijdje geleden zelfmoord pleegde. Volgens de geruchten was ze een heks. Als je twee keer bij haar aanklopt krijg je demonisch bezoek, zo wil het verhaal. Danny kleppert als eerste met de deurklopper – altijd stemmiger dan een ordinaire bel – en verdwijnt als eerste.
Geschrokken zoekt Chloe bescherming bij haar kunstzinnige moeder Jess (Katee Sackhoff) en haar nieuwe vriend. Jess is recentelijk in het leven van haar dochter teruggekeerd na een rommelig drank- en drugsverleden en is een procedure gestart om de voogdij terug te krijgen. Terwijl Jess probeert om de beschadigde band met haar dochter te herstellen – samen boetseren doet wonderen – wordt ze geplaagd door levensechte nachtmerries. Ook Chloe hallucineert er lustig op los. Ze probeert haar moeder ervan te overtuigen dat er na het klopincident een vloek op haar rust, maar daar wil Jess niet aan. Althans, niet meteen.
“Het engste aan het krijgen van een kind is niet de pijn of de slapeloze nachten”, zegt Jess tegen Chloe. “Het is de liefde. Die is als een grote golf die je mee de zee in sleurt. Zelfs toen ik je afstond, hield ik van je.” Het kan prachtig zijn als horrorfilms een diepere laag hebben. Zo gaat ‘Babadook’ eigenlijk over rouwverwerking en ‘Ginger Snaps’ over ontluikende seksualiteit. ‘Don’t Knock Twice’ gaat over een moeizame moeder/dochterrelatie. Je moet zo’n thema natuurlijk wel goed uitwerken, en dat is waar regisseur Caradog W. James flinke uitglijders maakt. De scène waaruit het bovenstaande citaat komt ontroert weliswaar, maar er zijn even zoveel momenten waarop we “the love” even niet voelen. Dat ligt niet aan Sackhoff en Boyton. Die doen hun best, maar ze krijgen weinig om mee te werken.
Het scenario stuurt de twee actrices alle kanten op. Vooral Jess reageert wonderlijk op de situatie, alsof ze in een andere film zit dan de rest van de personages. Zo doet ze Chloe’s angst eerst af als de waandenkbeelden van een getroebleerde tiener, om een scène later alle deuren in de fik te steken om het gevaar te bezweren. De horror komt evenmin goed uit de verf. James geeft in het begin veel te veel weg, waardoor het later vooral de dreigende violen en de flauwe jump scares zijn die voor de spanning moeten zorgen. In het laatste half uur ontspoort de film definitief, met een slordige ontknoping die veel losse eindjes achterlaat. Naar de verdwenen Danny lijkt geen haan meer te kraaien. En Jess’ nieuwe vriend komt er ook maar bekaaid vanaf.
Het trieste is dat het concept van ‘Don’t Knock Twice’ veel potentie heeft. Om te beginnen flirt de film met de Baba Yaga-legende en dat hebben we nog niet zo vaak gezien. Ook het ontwerp van de heks is met haar freaky, buitenproportionele verhoudingen dik in orde. Toch wordt het nooit echt eng. James mist de finesse om zijn ideeën strak en helder neer te zetten en kiest vooral in het laatste half uur voor grote-stappen-snel-thuis. Zonde!
Paula Koopmans
Waardering: 2
DVD-release: 30 maart 2017