Een ander zijn geluk (2005)

Regie: Fien Troch | 94 minuten | drama | Acteurs: Ina Geerts, Johanna ter Steege, Johan Leysen, Natali Broods, Elmo Mistlaen, Peter Van den Begin, Josse de Pauw, Viviane de Muynck, Gilles Lagay, Geert van Rampelberg, Robbie Cleiren, Bruno Vanden Broucke, Sara De Bosschere, Frank Chartier, Laure Humblet, Gilles Vandecaveye, Arend Pinoy, Els Deceukelier, Cesar De Sutter, Laura van Haecke, Frank Chartier, Jan Decleir, Arsène Goossens, Frieda Pittoors, Lana Macanovic, Niña Van Driessche, Gunther Lesage

Zoals de titel misschien al doet vermoeden hangt er een trieste sfeer rond in ‘Een ander zijn geluk’. Weinig kleur, lange stiltes, vele karakters in gedachten verzonken. De film had makkelijk een ‘who dunnit’ kunnen worden. Wie is na het aanrijden van het jongetje Bart uit Noville doorgereden, hoe en waarom? De film koos er echter voor een uitgerekt drama te worden. De ontknoping, hoewel verrassend is mosterd na de maaltijd voor kijkers die een spannende rit verwachten.

Het speelfilmdebuut van de Vlaamse cineaste Fien Troch lijkt vooral gevoelens van eenzaamheid en melancholie aan te spreken. Tragiek en problematiek voeren de boventoon. We zien de afstandelijkheid tussen de mensen in het Vlaamse dorp, ze lijken ver van elkaar af te staan. Binnen gezinnen wordt er niet of nauwelijks gepraat. Wat dat betreft is onder andere de werkplek van hoofdrolspeler Christine (Ina Geerts) passend. De opticien waar Christine werkt voelt kil, zakelijk en sober aan. Tegelijkertijd kunnen wij als kijker zien dat deze mensen wel degelijk verbonden zijn door hun interesses maar vooral door het vluchtmisdrijf.

De droefgeestigheid en de stilte worden wel afgewisseld met minder sombere karakters zoals de ietwat onbeschaafde moeder van Christine (Viviane Demuynck) en Christines babbelende zus Sonja (Els De Ceukelier). Ook springt Christine uit haar vel bij de plaagtelefoontjes van haar suïcidale man Fred (Robbie Cleiren). Toch vreemd om Vlamingen te horen schelden, hoe goed ze het ook proberen, het blijft altijd toch beleefd klinken. Jan DeCleir uit onder andere ‘Karakter’ (1997) en ‘Off Screen’ (2005) vertolkt een kleine, vermakelijke rol als gepensioneerde bokser/buurthoofd Johnny de Flow. Er is een scène die even doet denken aan de eindscène van ‘Mystic River’ (2003). Er is dan een parade. Er is de avond ervoor wraak genomen, maar heeft de juiste persoon geboet en kan je wel echt blij zijn met het resultaat?

Op visueel en acteervlak valt ‘Een ander zijn geluk’ niets aan te merken. De koele en klemmende beelden zijn een van de sterkste punten van de film. De cast moet het doen met weinig dialoog en des te meer met gezichtsuitdrukkingen en dat doen ze zeer goed. Het door Troch geschreven scenario had wel beter gekund. Ten eerste had het vluchtmisdrijf alleen als ingang naar alle personages en hun problemen moeten dienen. Het zou een portretdrama zijn geworden van de mensen uit Noville en hun emotionele bagage. De ontknoping hoort hier ook niet bij. Het is alsof de film op het eind het publiek op een goedkope wijze wil plezieren met een twist. Alleen uitzoomen naar het grijze bos waar de film begon was geschikter geweest. Ook worden niet alle verhaallijnen goed uitgewerkt. Zoals die van Fred, de inspecteur en het afschuiven van het vluchtmisdrijf op een man met geestelijke problemen. Het verhaal heeft soms structuur en dan weer niet. Tussen verhaallijnen in zit je opeens minutenlang zonder reden naar een dansend meisje te kijken.

Hoofdreden om naar ‘Een ander zijn geluk’ te gaan zou daarom moeten zijn om de intrigerende, zwaarmoedige sfeer te willen voelen die de film op knappe wijze weet op te roepen.

Sarita Koendjbiharie

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 6 juli 2006