Elvis Thru the Years (2007)

Regie: Rosemary Horvath, Jane Huizenga, David D. Martin | 76 minuten | documentaire

Het is een belediging aan het adres van serieuze filmers om dit een documentaire te noemen, want ondanks het feit dat de voice-over (het enige pluspunt van de film) duidelijk en helder is, heeft hij niet veel meer tekst dan een samenvatting van Elvis’ leven en inleidingen op de schaarse beelden die we wél te zien krijgen. Beelden die niet ter zake doen. Zo krijgen we van Elvis’ speelfilms bijna alle trailers te zien, wat saai en totaal overbodig is; van gebeurtenissen die er echt toe doen zien we echter vaak niets of een slechts een foto. Die paar fragmenten die wél interessant en wellicht nog niet zo vaak vertoond zijn, zoals Elvis’ diverse verschijningen in de Milton Berle, zijn schaars en kunnen de film bij lange na niet redden. Dat veel van de beelden uit deze ‘documentaire’ “nooit eerder zijn vertoond”, zal niemand verbazen. De vele foto’s zijn vaak van slechte kwaliteit, want duidelijk van het internet geplukt en de bewegende beelden hebben, behalve dat ze uit dezelfde tijd stammen, vaak niets met Elvis te maken.

Aan het begin wordt er gesuggereerd dat er een rode draad is, namelijk die van de Elvisgekte en hoe dat allemaal zo gekomen is. Al snel blijkt dat er helemaal geen rode draad is: de film is een opsomming van feitjes en weetjes die we allemaal allang kennen. Een lijn in het geheel had veel kunnen redden. Wat bijvoorbeeld opvalt is dat Elvis in zijn speelfilms altijd iemand in elkaar moest slaan (voor een vrouw) en altijd minimaal twee à drie minnaressen had, in elke film weer. Interessant, zeker in het licht van het feit dat Elvis’ vaste medewerkers later een boek publiceren over zijn woedeuitbarstingen en obsessies met seks en drugs. Hierover helaas slechts een korte vermelding.

Het grootste probleem van deze poging tot easy money – zelfs zesendertig jaar na zijn dood probeert men de gouden koe Elvis nog leeg te melken – is vooral dat wat we allemaal NIET te zien en te horen krijgen. De beelden en geluidsfragmenten die wél zijn gebruikt, waren de enige die kennelijk rechtenvrij en dus gratis waren en de echt belangrijkste beelden en geluiden, namelijk die van zijn muziek, krijgen we niet te zien, laat staan te horen. Als de voice-over weer een periode van Elvis’ leven opsomt en welke nummers hij in dat en dat jaar had opgenomen, horen we ofwel niets, óf een anoniem instrumentale bluesnummer op de achtergrond, óf (en dan hebben we écht mazzel) een instrumentale midi-file van het desbetreffende lied! Dat kun je echt niet maken.

De documentaire eindigt met de terechte vermelding dat Elvis zo veel invloed heeft gehad op de levens van velen, maar precies datgene waar het om gaat, namelijk zijn muzikale talent en zijn indrukwekkende performance, schittert hier van afwezigheid, alsof je iemand een broodje hamburger presenteert met sla en ketchup, maar zonder hamburger!

Hoe de makers (de film heeft geen echte regisseur) hiermee denken weg te komen is een raadsel. De montage is zo amateuristisch, dat je neefje van tien het op zijn pc nog beter doet. ‘Elvis Thru the Years’ houdt nog enigszins stand dankzij Elvis zelf, die een interessante figuur is geweest, wiens invloed in de muziek, showbusiness en jongerencultuur nog steeds voortleeft en nog steeds boeit. Maar als je geen geld of contacten hebt om Elvis’ materiaal te mogen gebruiken en geen ideeën om werkelijk iets boeiends te melden over The King en als je dan ook nog eens geen geld hebt om vakmensen in te huren om het materiaal professioneel in elkaar te draaien en te editten, dan mág je gewoon geen documentaire over Elvis maken, punt.

Arjen Dijkstra