Feast II: Sloppy Seconds (2008)

Regie: John Gulager | 97 minuten | actie, horror, komedie | Acteurs: Jenny Wade, Diane Ayala Goldner, Cassie Shea Watson, Katie Supple Callais, Chelsea Richards, Melissa Reed, Clu Gulager, Amy McGee, Martin Klebba, Rosie Cafarelli, Josh Blue, Juan Longoria García, William Prael, Marc Macaulay, Carl Anthony Payne II, Hanna Putnam, Tom Gulager, Todd McKee, Linda MacKinnon, Trena Edwards, Judah Friedlander, Kent Jude Bernard, Mike J. Regan, Vance Hartwell, Tim Jarvis, Jeff L. Deist, Zachary Hopkins, James W. Spradling II, Dustin Estis, Kimberly Liddell

Ridicule horror-komedie die eigenlijk zo slecht is dat hij bijna weer goed wordt, maar tegelijkertijd zo tjokvol buitengewoon smerige voorvallen zit dat het qua hersenloos vermaak voor de niet al te kritische kijker nog mee zal vallen ook.

Het eerste deel uit de ‘Feast’ reeks, die diezelfde simpele titel draagt, kwam in 2005 uit en was een redelijk succes, zeker in verhouding met het beschikbare budget en er speelden een aantal goede en/of bekende acteurs in mee. Dit vervolg heeft echter nooit in de bioscoop gedraaid, maar is overduidelijk direct-naar-video voer en daar ook echt voor gemaakt. Niemand heeft hier achteraf pas geconcludeerd dat de film toch niet goed genoeg was in roulatie te gaan op het witte doek.

Dat ‘Feast II: Sloppy Seconds’ enorm zwaar is aangezet en absoluut niet serieus bedoeld is, wordt wel duidelijk met de namen van de karakters: Biker Queen, Honey Pie en Slasher zijn nog maar enkele voorbeelden. Werkelijk niemand heeft een “normale naam” en dat zegt al genoeg. Voeg daar dan nog twee worstelende lilliputters die “Thunder” (Martin Klebba) en “Lightning” (Juan Longoria García) heten aan toe en dat geeft het meligheidsniveau van de film wel aan.

De humor in de film is inktzwart, cru en gaat voorbij alle fatsoensnormen. Daarbij ontstijgt het meestal letterlijk het niveau niet van grappig doen over de meest basale lichaamsfuncties. De meest gore scène is die wanneer het overlevende groepje “helden”, onder aanvoering van Greg Swank (Tom Gulager) een lijkschouwing uitvoeren op het lijk van één van de monsters die hen belagen. Behalve voor de meest geharde horrorliefhebber, zal dit voor de meeste kijkers dit een moeilijk te verdragen segment zijn. Uit allerlei lichaamsholtes van het dode lichaam komen diverse lichaamsvloeistoffen tevoorschijn, wat onder de cast tot veel overgeven (alles vol in beeld uiteraard) leidt. Goede smaak kan de makers niet verweten worden.

De film is deels een familieproject. Regisseur John Gulager castte zijn echtgenote Diane Ayala Goldner als “Biker Queen”, de al genoemde broer Tom speelt ook mee en vader Clu Gulager speelt “Bartender”. Zij en de rest van de cast hebben niet veel te doen qua acteerwerk, maar iedereen lijkt zich prima te vermaken met de onzinnige voorvallen.

Een goed doortimmerd verhaal lijken de makers niet echt nodig te vinden. Het is simpel: er lopen monsters rond, dus moet de cast zich ergens verschansen. Het camerawerk is chaotisch en door de rommelige montage is niet altijd precies te volgen wat er nu precies op het scherm gebeurt. Er zijn ook maar weinig shots waarin de monsters volledig in beeld komen – en dat is maar goed ook, want dan is het ineens heel erg duidelijk dat er een man in een grotesk pak rondloopt.

Ondanks de ranzige horror en de gewaagde grappen, weet de film je toch te interesseren voor de personages en ga je hopen dat de meesten het zullen overleven. En bij het veel te abrupte einde, bekruipt je bijna het gevoel dat het jammer is dat de film is afgelopen.

Zoals de titel (‘Feast’ en de vervolgtitel ‘Sloppy Seconds’) beide verwijzen naar eten, heeft ook het onvermijdelijk vervolg een culinair verwante tintje: ‘Feast III: The Happy Finish’. Overigens hoeft men niet te treuren op bepaalde karakters die in deel twee het loodje leggen: een aantal keert in deel drie vrolijk weer terug.

Hans Geurts