Feest! (1963)

Regie: Paul Verhoeven | 28 minuten | korte film | Acteurs: Yvonne Blei-Weissmann, Diek de Brauw, Pieter Jelle Bouman, Wim Noordhoek

In ‘Feest!’, Verhoevens laatste film uit zijn studententijd, zie je duidelijk de progressie van zijn vakmanschap, en een samenkomst van technieken waar hij eerder mee had geëxperimenteerd. Ook krijgen we hier een charmant verhaal voorgeschoteld over verliefde scholieren, gefilmd op Verhoevens eigen middelbare school in Den Haag, het Haganum.

We zien de losse, door Nouvelle Vague geïnspireerde, stijl van ‘Niets Bijzonders’ gecombineerd met de long shots van ‘De Lifters’, maar beter uitgebalanceerd en nog wat verder uitgebreid. We worden nu getrakteerd op mooie overzichtsshots van het schoolplein en de school en haar lokalen zelf, gefilmd, zo lijkt het geval te zijn, vanaf het dak van een van de gebouwen. Verhalend ook zeer effectief is het point-of-view shot van Peter die vanuit een klaslokaal hoog in het schoolgebouw uit het raam naar beneden kijkt, op de langslopende studenten neer. Hij heeft zijn vriend namelijk opdracht gegeven het meisje waar hij een oogje op heeft, Anja, te vragen wat ze van hem vindt, en wijst hem, kijkend uit het raam aan waar hij naartoe moet.

‘Feest!’ is een zeer herkenbaar, en schattig, filmpje geworden over de moeilijkheden die de verlegen Peter heeft om Anja het hof te maken. De ongemakkelijke stiltes die vallen, de steelse blikken die worden uitgewisseld, vriendjes en vriendinnetjes die hen proberen te “helpen”, het is bekend terrein voor iedereen die ooit verlegen en verliefd is geweest op school. Er gebeurt weinig spectaculairs in de film, en er is niet echt een (bevredigende) climax, maar de film bevat wel mooie observaties. Bovendien is de vorm goed geslaagd. In het oog springende is de manier waarop de lange wandeling van Anja en Peter is gefilmd, met een camera die om het tweetal heen draait, en ze later langdurig met zijn tweeën in beeld houdt terwijl ze naar het huis van Anja lopen.

Ook mooi zijn de twee korte, snelle draaishots wanneer Peter net van Anja te horen heeft gekregen dat ze met hem mee wil naar het bal, en met een glimlach op zijn gezicht op zijn fiets wegsnelt. Het doet denken aan het moment in ‘Singin’ in the Rain’ dat Gene Kelly net een goed plan heeft uitgedacht en de vrouw, waarop hij tot over zijn oren verliefd is, goedenacht heeft gekust. Hij voelt zich alsof hij de hele wereld aankan en zelfs regenwolken kunnen hem niet deren of irriteren. Het moment dat Peter op zijn fiets stapt, heeft een zelfde soort uitwerking. Hij lijkt eerder door de lucht te vliegen dan over straat te fietsen.

Acteerwerk en dialogen zijn niet perfect, maar zeker een stuk beter dan in ‘De Lifters’, en de twee hoofdrolspelers zijn goed gecast, met een prima Peter, die charmant is, maar niet goed weet hoe hij met meisjes moet omgaan (net als Verhoeven destijds); en de knappe Anja weet een mooie balans te vinden tussen verliefdheid en (geveinsde) onverschilligheid.

‘Feest!’ laat een bevredigende harmonie zien tussen inhoud en vorm. Niet dat statische en tamelijk matte camerawerk van ‘De Lifters’ maar ook geen overdreven kunstzinnige stilering die voornamelijk de aandacht op zichzelf trekt. Niet elk moment in de film, met betrekking tot het reilen en zeilen in de school, is even interessant, maar het is zeker een bovengemiddelde productie geworden. Deze film zou later de aanleiding worden voor (de financiering van) Verhoevens eerste echte actie- of spektakel film, genaamd ‘Het Korps Mariniers’.

Bart Rietvink