Futurama: Bender’s Big Score (2007)

Regie: Dwayne Carey-Hill | 88 minuten | animatie | Originele stemmencast: Billy West, Katey Sagal, Maurice LaMarche, Phil LaMarr, Lauren Tom, David Herman, Dawnn Lewis, Kath Soucie, Frank Welker, Coolio, Al Gore, Mark Hamill, Tom Kenny

Acties van verontwaardigde fans zorgden ervoor dat de gestopte animatieserie “Futurama” van Matt Groening (“The Simpsons”) behouden kon blijven – zij het dan niet op de buis maar als speelfilmreeks op dvd. De eerste Futurama-film na het opheffen van de serie is een soap van de eerste orde; absurdistische gebeurtenissen in een hoog tempo, verwijzingen naar maatschappelijke problemen als spam en de pseudo-winst van Al Gore in de Amerikaanse verkiezingen van 2000 maken het verhaal zoals gebruikelijk in deze reeks ondergeschikt. De afleveringen van de serie waren wel vier keer korter dan deze speelfilm en dat doet zich gevoelen: het is soms moeilijk om alle details en grappen rond de bemanning van de Planet Express in het oog te houden en je moet er ook wel van houden. Niettemin is ‘Bender’s Big Score’ visueel en inhoudelijk van hoog niveau – een prestatie van formaat. Duplicaatpersonages bevechten elkaar in verschillende tijdzones, je moet het maar bedenken. Het is een spel van de makers met de kijker: hoe ver kunnen we gaan en wanneer haken ze af. Nou niet dus, als je een cultstatus hebt.

In het New York van het jaar 3000 – de tegenwoordige tijd in de Futurama-reeks – bewaren de inwoners hun overleden dierbaren als hoofd op sterk water; af en toe gaan ze naar het Head Museum – waar de hoofden zijn opgeslagen – om een eindje met hen te gaan wandelen. Dit soort van ‘The Simpsons’ afgeleide zwarte humor is de essentie van Futurama en ‘Bender’s Big Score’, dat een nogal bizar verloop kent. Bender – een agressieve robot met Gilles de la Tourette – wordt geïnfecteerd met een virus waardoor hij aan de wil van bewoners van een nudistenplaneet is overgeleverd; ondertussen maken hij en Fry – de pizzabezorger die in 2000 is ingevroren om duizend jaar later weer ontdooid te worden – duplicaten van zichzelf om elkaar in verschillende tijdzones te bestrijden; dan blijkt ook nog eens dat Leela’s geliefde Lars, op wie Fry jaloers is, eigenlijk een duplicaat van Fry uit zo’n ander tijdvak is. Leidt het ergens toe? Nee, maar dat hoeft ook niet. Futurama is voor de liefhebbers waarschijnlijk a hell of a ride.

Jan-Kees Verschuure