Grand Canyon (1991)

Regie: Lawrence Kasdan | 134 minuten | misdaad, drama | Acteurs: Danny Glover, Kevin Kline, Steve Martin, Mary McDonnell, Mary-Louise Parker, Alfre Woodard, Jeremy Sisto, Tina Lifford, Patrick Y. Malone, Randle Mell, Sarah Trigger, Destinee DeWalt, Candace Mead, Lauren Mead, Shaun Baker, K. Todd Freeman, Deon Sams, Christopher M. Brown, Gregg Dandridge, Branscombe Richmond, Walt Jordan, Todd Allen, Carole White, Basil Wallace, Georgina Lindsey, Jack Kehler, Marley Shelton, Lynn Salvatori, Jim Morange, Henry Kingi, Steven Keith Davis, Sharon Lee Jones, Mary Ellen Trainor

Raciale spanningen zijn er altijd geweest en ‘Grand Canyon’ belicht deze vanuit het Los Angeles van begin jaren negentig. Een ontmoeting tussen Simon (Danny Glover) en Mac (Kevin Kline) vormt de basis voor een mozaïek van personages die allemaal op een bepaalde manier verbonden zijn. Ook lijken ze allemaal op zoek naar een, al dan niet nieuwe, betekenis, of in ieder geval een manier om de wereld om hen heen te duiden.

De Grand Canyon is een metafoor die voor alle hoofdrolspelers net iets anders betekent en je daarmee als kijker ook aan het denken zet. Voor de één is het letterlijk de schoonheid van het natuurgebied in Arizona, maar voor de ander is het de grote kloof die vaak aanwezig lijkt te zijn tussen mensen.

Met de bril van nu zijn er wel een aantal elementen waarover te discussiëren is. De katalysator van de film is een groep zwarte jongeren die Macs auto willen stelen. Simon wordt gebeld om de wagen weg te takelen en weet daarna de situatie te redden. Deze hele scène doet wat stereotyperend aan; met name richting de jongeren.

In retrospect is de releasedatum van de film bijzonder qua timing, omdat hij uitkwam na het geweld tegen Rodney King; een zwarte man die slachtoffer werd van politiegeweld. De agenten werden vervolgd, maar een paar maanden na het uitkomen van ‘Grand Canyon’ werden ze vrijgesproken, wat aanleiding werd voor grote rellen in Los Angeles.

De montage is vaak creatief, doordat er soepele beeldovergangen zijn van de huiskamer van het ene personage, naar de slaapkamer van de ander. Hierdoor ontstaat de gedachte dat iedereen uiteindelijk mens is en ook maar zo goed en zo kwaad als het kan, zoekt naar een manier om hun leven vorm te geven.

Wie Steve Martin met een baard op een filmposter ziet staan denkt automatisch dat hij dan een heel serieuze rol speelt; iets dat ook vaak het geval was bij Robin Williams. Toch brengt hij in de rol van regisseur Davis een bepaalde lichtheid in het verhaal.

Iets wat de jaren niet helemaal lekker doorstaan heeft is de soundtrack. Veel elektrische jaren 80 piano en een zwarte synthesizer drone als het spannend wordt. Ook de combinatie met de vele slow-motionbeelden doet wat gedateerd aan en maakt sommige scènes wat dramatischer dan ze normaal gesproken zouden (moeten) zijn. Ook een droomscène waarin Mac over de stad vliegt doet wat pretentieus aan en is vrij beroerd qua special effects.

Voor Kasdan was het zijn zesde film als regisseur, nadat hij als schrijver al verantwoordelijk was geweest voor ‘The Empire Strikes Back’ en ‘Raiders of the Lost Ark’. Hoewel de thema’s uiteenlopend zijn, zit er doorgaans een humanistische toon in zijn werk. Dat is ook hier het geval en hoewel sommige dingen misschien anno nu als problematisch kunnen worden ervaren, twijfel je als kijker niet aan de goede bedoelingen. Dat zorgt ervoor dat er in ieder geval altijd ruimte gegeven wordt om in gesprek te blijven en te zoeken naar menselijkheid.

Gijsbert Ambachtsheer

Waardering: 4

Bioscooprelease: 27 mei 1992