Habana Blues (2005)

Regie: Benito Zambrano | 115 minuten | drama, muziek, komedie | Acteurs: Alberto Yoel, García Osorio, Roberto Sanmartín, Yailene Sierra, Zenia Marabal, Marta Calvó, Roger Pera, Tomás Cao, Julie Ladagnous, Alejandra Llorente

‘Habana Blues’ is de tweede film van de Spaanse regisseur Benito Zambrano, die ruim vijf jaar geleden zijn eerste, bejubelde film ‘Solas’ uitbracht. Hij studeerde aan de filmschool in Havana, en wilde graag in die stad zijn tweede film opnemen. Voor de film, over het leven in de Cubaanse hoofdstad, wilde hij onbekende Cubaanse acteurs voor de hoofdrollen. Die vond hij in Alberto Yoel en Roberto Sanmartín, die de rollen van respectievelijk Ruy en Tito voor hun rekening nemen. Samen met Yailene Sierra, die Caridad speelt, en de vele acteurs die alle bijrollen vertolken, stelen zij de show. De film wordt grotendeels bepaald door deze leuke, (veelal) jonge acteurs, die er stuk voor stuk appetijtelijk uitzien, en sympathieke personages neerzetten.

Hiernaast wordt de film gemaakt door de vele verschillende muziek die ten gehore wordt gebracht, want zoals overal al druk wordt geschreven: ‘er komt meer muziek uit Cuba dan de Buena Vista Social Club’. Tja, natuurlijk is dat zo. En muzikaal gezien lukt het de film ook om boven het overbekende Cubaanse geluid uit te komen; zo is er onder andere hiphop, rock en heavy metal te horen, als de jongens met de twee Spaanse producenten langs verschillende bandjes gaan om het ‘nieuwe Cubaanse geluid’ te laten horen. De soundtrack van de film is dan ook een van de grote pluspunten, vooral omdat er echt veel te horen is, en de nummers zelfs ondertiteld worden, zodat het duidelijk is wat er speelt onder deze jongens. Maar dan is wel te merken dat de film wel heel hard bezig is om de stereotypering te omzeilen, de clichés te ontkrachten en iets anders daarvoor in de plaats te tonen. Maar de vraag is of dit eigenlijk wel gelukt is. Want hoe hard er ook gezongen wordt dat ‘er meer is in Cuba dan rum, sigaren en hoeren’, toch is vrijwel iedereen de hele film lang rum aan het drinken, en steekt de oma van Tito de ene sigaar na de andere op. Is het dan gewoon niet tegen te gaan? Duiken de oude, schattige, rokende mannetjes en vrouwtjes onvermijdelijk op als je in Havana een film maakt? Zijn de mooie gebruinde lichamen van zowel de mannen als vrouwen nou eenmaal zo verleidelijk daar? Of is Zambrano misschien toch gezwicht voor de clichés, omdat ze het meestal goed doen bij het publiek. In de film zelf wordt er door Tito nota bene gezegd dat je soms je geluid moet aanpassen aan wat het publiek wil horen, want ‘business is business’.

Wellicht onbedoeld is dit ook gebeurd bij het maken van de film zelf. Of misschien is het gewoon geen film die te veel analyse nodig heeft, omdat het simpelweg een leuke film om te zien is, met leuke acteurs, een mooie setting en geweldige muziek. Want dat is uiteindelijk wel zo.

Ruby Sanders

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 16 maart 2006