Hawaii, Oslo (2005)
Regie: Erik Poppe | 124 minuten | drama | Acteurs: Trond Espen Seim, Aksel Hennie, Jan Gunnar Røise, Stig Henrik Hoff, Petronella Barker, Evy Kasten Røsten, Silje Torp Færavåg
In ‘Hawaii, Oslo’ spelen drie voor veel mensen vaak de moeilijkst te zeggen woorden een rol: I LOVE YOU. De film wordt verteld als een mozaïekvertelling waarbij verschillende personen of gebeurtenissen met elkaar verstrengeld raken, alhoewel zij op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben.
Gefilmd is in mooie warme kleuren. De vijf verhalen in ‘Hawaii, Oslo’ hebben allemaal op meerdere momenten een raakvlak. Ondanks de verhaalwisselingen blijft het geheel steeds naadloos in elkaar overlopen en raak je nergens de weg kwijt. Die verhalen en personages worden goed uitgediept. Sterke vondsten in het scenario maken dat je die verhalen wilt blijven vasthouden en dat het vertelde geloofwaardig is. Gebaseerd op een droom die Vidar heeft gehad (een droom die we kennen of denken te kennen?), is er een voortdurende vooruitblik naar iets dat kennelijk nog moet komen maar ook een terugblik naar dat wat al gebeurd is.
Is Vidar paranormaal begaafd of is het iets anders? Heeft dat wat we zien echter wel plaatsgevonden of moet het nog gebeuren? Het verhaal confronteert steeds opnieuw met verwisselingen en ontwikkelingen, toch is het verhaal goed te volgen. Sterk is vooral het deel waarin de ouders van de pasgeborene geconfronteerd worden met het korte leventje van slechts enkele dagen dat voor hun kindje verwacht wordt. Er ontstaat dan een emotioneel gevecht over de medische ethiek: moet je alles doen wat kan, wat is ethisch verantwoord, is het beschikken over geld bepalend voor wel of niet opereren, en/of moet je je ook met een kort leven kunnen verzoenen? Kun je onmacht aanvaarden en omzetten naar verwerken van verlies of ga je in je onmacht tot het uiterste of over de rand? Woede en onmacht, acceptatie en vluchtgedrag, het komt allemaal in deze film voor in diverse vormen. Het knappe is dat de regisseur dit allemaal laat samenkomen op diverse plaatsen en momenten. Uitstekende acteerprestaties, vooral ook van de twee kinderen van Bobbie. Het verhaal is een prachtige collage van emoties van mensen die schreeuwen om liefde. Sterke montage en op tijden ingetogen muziek van Arvo Part.
Het verhaal speelt voortdurend met tijd en ruimte en verrassende wendingen. Je denkt de plot te weten, maar wordt sterk verrast bij de ontknoping. De droom die je aan het begin zag, komt dan weer terug, maar wel in een andere vorm en met een andere uitkomst. Welke beschermengel heeft hier zijn werk verricht? Het resterende verhaal blijft open, maar dat past prima in de moraal van ‘Hawaii, Oslo’. Voor de personages in het verhaal is er weer hoop.
Rob Veerman
Waardering: 4
Bioscooprelease: 30 juni 2005