Intouchables (2011)

Regie: Olivier Nakache, Eric Toledano | 112 minuten | komedie, drama | Acteurs: François Cluzet, Omar Sy, Anne Le Ny, Audrey Fleurot, Clotilde Mollet, Alba Gaïa Kraghede Bellugi, Cyril Mendy, Christian Ameri, Grégoire Oestermann, Joséphine de Meaux, Dominique Daguier, François Caron, Dorothée Brière, Marie-Laure Descoureaux, Emilie Caen, Sylvain Lazard, Jean François Cayrey

Hoe beoordeel je objectief een van de grootste Franse bioscoophits ooit? Een film bovendien waar de nodige ophef over geweest is vanwege vermeend racisme. Heel simpel: door je niks van dat alles aan te trekken en gewoon volstrekt open de ervaring te ondergaan die ‘Intouchables’ heet. En wat blijkt? Niet alleen nodigt de film uit tot schaterlachen, hij laat tegelijkertijd de geestelijke pijn voelen van iemand met een lichamelijke handicap of een sociale achterstandspositie. Negeer de hele discussie over racisme, ‘Intouchables’ is simpelweg een zeldzaam oprecht portret van twee op het oog onmogelijke vrienden. Een bijzonder intelligent script gecombineerd met voortreffelijk acteerwerk en een waanzinnig lekkere soundtrack. Ongekende klasse!

De film is gebaseerd op het ware verhaal van een Franse miljonair die na een ongeluk verlamd is geraakt vanaf zijn kin en uiteindelijk als verzorger een kansarme Arabier in dienst neemt, omdat die de enige is die hem wél als mens behandelt. Onder andere het feit dat die voor de film veranderd is in een Afrikaan, maakt dat mensen zijn gaan steigeren. Niks van aantrekken. Van belang is dat de persoon in kwestie (Driss, vol overgave gespeeld door Omar Sy) uit een ‘banlieu’ komt, een achterstandswijk. Ogenschijnlijk onaangepast en ongeïnteresseerd, blijkt Driss bij nader inzien een verdraaid intelligente jongen, die simpelweg de maatschappij automatisch tegen zich kreeg en daarnaar is gaan handelen.

Maar als hij bij miljonair Philippe (een ronduit schitterende François Cluzet) op sollicitatiegesprek komt met de vraag of die wil tekenen voor zijn komst, zodat hij zijn uitkering kan opstrijken, valt zijn onaangepastheid in de smaak. Driss moet de volgende dag maar terugkomen, omdat voor een volledig verlamd iemand een handtekening zetten geen sinecure is. Toevallig wordt Driss nog dezelfde dag door zijn moeder het huis uitgezet, omdat hij drie maanden niks van zich heeft laten horen. (Hij blijkt in de gevangenis te hebben gezeten.) Dus als blijkt dat Philippe hem als verzorger wil en hem naast een riant salaris kost en inwoning geeft, wil Driss de uitdaging wel aangaan.

Wat volgt is een hartverscheurend eerlijk relaas van twee volstrekt verschillende personen die bijzonder verenigbare karakters blijken te hebben. Twee mannen die grenzen durven te overschrijden, die elkaar durven vertrouwen. Driss moet Philippe wassen en diens kont afvegen, maar verdomd als hij niet een van de weinigen is die de verlamde als een persoon behandelen. In tegenstelling tot al die hogeropgeleide blanke verzorgers. Driss staat open voor de wereld van Philippe, van beeldende kunst, opera en Chopin, maar op zijn beurt laat Philippe zich graag overtuigen door Earth Wind & Fire (wat een van de meest blije dansscènes uit de filmgeschiedenis oplevert).

‘Intouchables’, hoewel niet geheel gespeend van stereotypes, tracht deze toch vooral te doorbreken. De film speelt knap met kijkersverwachtingen en lost ze even zo vaak wel als niet in, waardoor je continu onzeker blijft over de voortgang. Dat maakt dat de film een zinderende spanning blijft behouden. Een spanning die regelmatig met opzet geneutraliseerd wordt met heerlijke humor. Wie de film racistisch noemt, bijvoorbeeld omdat een zwarte het hulpje is van een blanke, heeft de boodschap niet begrepen. Wat de film duidelijk wil maken is juist dat de mensen die de buitenwijken bevolken tot zoveel meer in staat zijn dan de politiek en wellicht het gros van de ‘zuivere’ Fransen durft of wil beseffen. Geef mensen een eerlijke kans. Dat is alles.

Wouter de Boer

Waardering: 5

Bioscooprelease: 22 maart 2012
DVD- en blu-ray-release: 26 september 2012