Koest (2007)

Regie: Simone van Dusseldorp | 8 minuten | korte film | Acteurs: Sem Kleijne Snuverink, Marcel Musters, Juul Vrijdag

Een hond is je beste vriend, zo lijkt de boodschap, of liever gezegd, één van de boodschappen, van de korte film ‘Koest’ van Simone van Dusseldorp te zijn. De Nederlandse regisseuse slaagt er in dit filmpje van slechts acht minuten in om heel treffend het verdriet van de kleine Dédé weer te geven. Het jongetje, van een jaar of zes, zeven, krijgt aan de ontbijttafel nauwelijks aandacht van zijn ouders. Hun aandacht wordt volledig opgeslokt door de brullende baby’s en andere huishoudelijke beslommeringen. Zelfs wanneer Dédé aankondigt naar school te gaan, geven zijn vader en moeder geen boe of bah.

Hartverscheurend om te zien. Wanneer Dédé onderweg naar school een aan een boom vastgeknoopte labrador ziet, springt er een vonk over tussen de twee. Het lijkt of de hond begrijpt hoe Dédé zich voelt en ook Dédé kan zich in de hond inleven en bevrijdt hem dan ook. De hond is blij met zijn nieuwe baasje en vergezelt de kleine jongen naar school, waar hij – onopgemerkt door de juf – onder zijn schoolbank blijft gedurende de les. Op een al even onopvallende manier smokkelt Dédé zijn nieuwe vriendje mee naar zijn kamer; pas wanneer zijn ouders naar bed gaan (!) ontdekken zij hun illegale huisgenoot en terwijl Dédé slaapt dragen zijn ouders de hond naar buiten. De volgende dag heeft Dédé maar één antwoord op de recente ontwikkelingen in zijn leventje: hij blaft en gedraagt zich steeds meer als een hond. Uiteraard lokt Dédé hierdoor een reactie van zijn ouders uit, hoewel het even duurt voor ze begrijpen hoe ze precies moeten reageren.

‘Koest’ is een aandoenlijk filmpje, goed en overtuigend geacteerd door de jonge Sem Kleijne Snuverink. De onmacht die het joch voelt wanneer hij nauwelijks boven het gebler van de jongere gezinsleden uitkomt, is perfect weergegeven. Het is Mieke de Jong, die het scenario voor ‘Koest’ schreef, prima gelukt de film van een juiste dosis humor te voorzien. De laconieke reactie van de dierenarts bijvoorbeeld, wanneer hij opgelucht constateert dat Dédé in ieder geval (op zijn honds) eet, en goed ‘poept en plast’ is erg grappig. Het uitgangspunt is natuurlijk op zich al komisch, maar het zou ook heel gemakkelijk over de top kunnen gaan. ‘Koest’ blijft echter prima in balans, mede dankzij het hartverwarmende einde., dat oprecht weet te ontroeren.

Op het International Childrens Film Festival in Caïro, Egypte werd de film door de vakjury verkozen tot beste korte film en ontving het tevens de 2e prijs van de kinderjury. Ook op het Zweedse jeugdfilmfestival BUFF in Malmö werd KOEST bekroond met de Skandinavische Region Skåne Short Film Prize 2008. Geheel terecht. ’t Is te hopen dat de makers van dit vaderlandse juweeltje zich voorlopig niet koest houden.

Monica Meijer