Là-bas (2006)

Regie: Chantal Akerman | 78 minuten | documentaire

Vanachter bamboe rolgordijnen staat een camera gefixeerd op de huizen aan de overkant. Afgezien van het straatrumoer is het vrijwel voortdurend stil in het appartement. Het duurt even voordat je beseft dat dit de film is. Er gebeurt weinig meer dan dat je uit het raam kijkt naar wat andere mensen doen en luistert naar de geluiden van het verkeer en spelende kinderen. Je ziet bijna niets van het appartement, behalve dan de rolgordijnen waardoorheen je als kijker naar de buitenwereld kijkt. Af en toe gaat de telefoon. Een geluid waarvan je schrikt in de drukkende stilte.

De film is de verslaglegging van het verwerken van een depressie. De buitenwereld dringt af en toe hinderlijk naar binnen, maar wordt zoveel mogelijk geweerd. De camera dient als oog van de kijker en dat werkt claustrofobisch, maar vreemd genoeg ook rustgevend. Je kan weinig anders doen dan samen met Chantal Akerman wachten tot het verdriet en de pijn door de rust en stilte overgaan. Redelijk aan het begin van de film wordt er voorzichtig een uitstapje naar het strand ondernomen, maar dat is een droevige exercitie op een sombere dag. Iets verder in de film volgt een tweede uitstapje waarbij de vrolijke kleuren en het zonlicht knalhard aankomen na alle stilte in het appartement, maar het is een voorzichtige poging weer deel uit te maken van de buitenwereld.

‘Là-bas’ is een bijzondere film die beslist niet narcistisch is. Wat je ziet, maar vooral voelt, is het rauwe verdriet van iemand die de buitenwereld even niet meer kan verdragen en teruggrijpt op dingen die haar houvast bieden, zoals het lezen van ingewikkelde boeken. Chantal Akerman heeft hierbij de visuele mogelijkheden die film biedt in tegenstelling tot het geschreven woord, optimaal benut.

Diana Tjin-A Cheong