Le griot de Daporé (2006)
Regie: Jaap van Heusden | 8 minuten | korte film | Acteurs: Thomas Gourma, Marguerite Kiemdé
Deze film van Jaap van Heusden toont een klein dorpje in Burkina Faso. Het dorp snakt naar water, wat ook de personages bezighoudt. We zien een meisje, een vrouw, een klein jongetje en een wat oudere man, de griot (en tevens kleermaker). In veel West-Afrikaanse landen hoort de griot tot een aparte bevolkingsgroep en vertolkt vooral de rol van verteller, woordvoerder en traditiebehouder.
De manier van vertellen is heel anders dan andere films van Van Heusden, alleen het lome tempo komt enigszins overeen. Maar bijvoorbeeld het cynisme uit zijn film ‘Anderman’ (die net als ‘Le Griot de Daporé’ op het Nederlands Film Festival 2006 in première gaat) is verre van aanwezig in deze bijna sprookjesachtige vertelling.
De griot uit het dorp vertelt een verhaal over een verschrikkelijke periode van droogte, lang geleden. Het is niet zomaar een verhaal, want zoals hij zelf zegt: “Verhalen verzin je niet, die worden je gegeven. En als God je een stem heeft gegeven, vertel je de verhalen verder.” De mystiek van het verhaal wordt versterkt door een aanhoudend ‘gehum’, een vrouwenstem die een prachtig gezang laat horen. De stem is te horen, maar tot bijna op het eind is onduidelijk welk persoon het geluid voortbrengt.
De vormgeving is werkelijk prachtig, de film begint en eindigt met een verlaten weg, waarbij de gelige aarde mooi contrasteert met de felblauwe lucht. Ook van het dorp zelf worden prachtige beelden getoond; er wordt mooi afgewisseld tussen long shots en extreme close-ups (deze laatste vooral van de personages).
Het verhaal van de griot en de werkelijkheid van het dorp worden langzaam vermengd, en de ‘engel van water en goud’ uit het verhaal lijkt even in de film te zijn gestapt. In deze raamvertelling komen beide werkelijkheden samen in een bijna magisch moment. De uitbundige regenbui wordt mooi in beeld gebracht en gevolgd door de subtiele natte voetstappen in het droge zand van Daporé, die de kijker achterlaten met het gevoel iets bijzonders te hebben meegemaakt.
Ruby Sanders