Les parapluies de Cherbourg (1964)
Regie: Jacques Demy | 87 minuten | drama, romantiek, musical | Acteurs: Catherine Deneuve, Nino Castelnuovo, Anne Vernon, Marc Michel, Ellen Farner, Mireille Perrey, Jean Champion, Pierre Caden, Jean-Pierre Dorat
De winkel in paraplu’s van Geneviève en haar moeder loopt niet goed. Haar moeder moet schuld op schuld stapelen om de winkel open te kunnen houden, maar ze heeft geen andere keuze, de winkel is hun enige bestaansmiddel. Ze laat zich door Geneviève overhalen om dan in ’s hemelsnaam maar haar sieraden te verkopen en zo een faillissement te voorkomen. Aan een juwelier biedt ze haar meest waardevolle bezit, een meervoudig parelsnoer, te koop aan. Tot haar wanhoop wil de juwelier haar voor het halssnoer echter geen contant geld geven, hij biedt slechts aan dat ze het in zijn etalage mag leggen waarbij de kans op succes gering is. Ze zal sowieso veel minder geld voor het snoer krijgen dan ze ervoor heeft betaald.
Toevallig staat ook de rijke zakenman Roland Cassard in de winkel, hij is wel bereid om Geneviève en haar moeder te helpen door het parelsnoer te kopen. Daarbij laat hij overduidelijk zijn interesse voor Geneviève blijken, aan wie op dat moment nog niet is te zien dat ze zwanger is van haar geliefde Guy. Haar moeder doet er vervolgens alles aan om Geneviève ervan te overtuigen dat ze praktisch moet zijn en moet ingaan op de avances van Roland Cassard. Geneviève wil daar lange tijd niets van weten, zelfs niet als haar zwangerschap zich onmiskenbaar manifesteert. Maar Guy zit helemaal in Algerije en twee jaar duren onder de gegeven omstandigheden erg lang, zelfs zijn terugkomst uit Algerije is onzeker door de gespannen situatie daar.
Alle prachtige muziek noch de mooie aankleding en de mierzoete kleurtjes kunnen verhullen wat een bitter drama dit is. Een van de meest ontluisterende momenten is wanneer de moeder van Geneviève zich zorgen maakt over hoe Geneviève het kind in haar eentje zal kunnen opvoeden in de tijd dat Guy nog in Algerije zit, vooral de sociale schande baart haar zorgen. Geneviève antwoordt daar luchthartig op dat ze toch geen familie of vrienden hebben en dat haar moeder zich nooit met de buren inlaat. Deze dialoog geeft schrijnend weer hoe geïsoleerd moeder en dochter leven, benauwd en voornamelijk binnenskamers, haar verliefdheid op Guy is het enige wat Geneviève een sprankje hoop op een mooier leven biedt.
Ook de thuissituatie van Guy is triest. Hij woont in een klein appartement bij zijn pleegmoeder die al jarenlang bedlegerig is en geen uitzicht meer heeft op verbetering, het wachten is op de dood, dag na dag na dag. Guys relatie met Geneviève kent als treurig hoogtepunt dat ze, buiten medeweten van haar moeder met elkaar vrijen de avond voor zijn vertrek, hij moest Geneviève daarvoor eerst ongemerkt voor zijn pleegmoeder het huis binnen smokkelen. Droefenis ten top.
Dat dit drama in de vorm van een musical is gegoten is een goede en een slechte keuze. De lieflijke, ontroerende muziek, de zoete aankleding en de ogenschijnlijk onbekommerde manier waarop Guy en Geneviève door het leven gaan, zetten je als kijker op het verkeerde been en het dramatische element is daardoor des te indringender. Maar door die tegenstelling tussen vorm en inhoud raak je ook op een verkeerde manier in verwarring. Je neemt een flinke hap van wat je denkt dat een zoet taartje is, maar terwijl je kauwt merk je dat je een hartig taartje zit te eten. Smakelijk, maar wel vreemd op een niet per se prettige manier. Los van die verwarring is dit een mooi gespeeld, bitter drama over gemiste kansen in het leven en hoe mensen zich staande proberen te houden onder de gevolgen daarvan.
Diana Tjin-A Cheong