Love Live Long (2008)
Regie: Mike Figgis | 76 minuten | drama | Acteurs: Daniel Lapaine, Sophie Winkleman
Regisseur Mike Figgis (‘Leaving Las Vegas’) had in eerste instantie geen interesse toen de organisatie van de beruchte Gumball 3000 Rally (een race voor decadente miljonairs dwars door Europa of de VS, hier vooral bekend van de ‘Jackass’-special uit 2001) hem vroeg een film van de race in 2007 te maken. Maar met de garantie van absolute artistieke vrijheid – zolang de Gumballrace er maar in voorkwam – hapte Figgis uiteindelijk toch toe. Het resultaat ‘Love Live Long’ (een toespeling naar Sandie Shaw’s liefdesliedje ‘Long Live Love’) is verrassend experimenteel en gebruikt de met een zweem van arrogantie omgeven autorace slechts als achtergrondverhaal. Figgis gooit alle filmprincipes overboord en stript het medium van alle opsmuk – noodgedwongen, door het minimale budget.
We volgen de verwaande dertiger Darren (Daniele Lapaine, wellicht gecast vanwege zijn uiterlijke overeenkomsten met Gumball-oprichter Maximillion Cooper), die tijdens zijn deelname aan de race door regisseur Figgis wordt gevolgd voor een (fake) documentaire. Interessant is dat de fictieve Darren zich begeeft in de realiteit van de race; iedereen om hem heen is zichzelf en denkt bij het zien van de camera hoogstwaarschijnlijk dat de zoveelste Gumballdocu wordt geschoten. Figgis maakt dankbaar gebruik van ongeziene omstandigheden, zoals een crash met dodelijke gevolgen en een massaal Turks straatprotest uit politieke onvrede. Darren treft tijdens een tussenstop in Istanbul het andere hoofdpersonage in de film, de knappe Rachel (Sophie Winkleman). Hij staart zich blind op het uiterlijk van Rachel wanneer hij haar uitnodigt voor een Gumball-feestje in zijn hotel en ziet het verband aan haar pols over het hoofd.
De kijker weet dan al dat Rachel mentaal wankelt en van plan is zichzelf spoedig van het leven te beroven. De wond aan haar arm is het bewijs van een eerdere, mislukte poging. Darren weet niet met wie hij in zee gaat, of beter gezegd: in bed duikt, als hij die avond het op het feestje Rachel opnieuw tegen het lijf loopt en mee naar zijn hotelkamer neemt – ondanks dat hij in Londen een vrouw en twee kinderen heeft. Voor de steevast kauwgomkauwende Darren betekent de nacht niet meer dan een one night stand. Wat hij niet weet is dat hij de labiele Rachel met hun nacht samen een nieuw, dubieus doel in haar leven heeft gegeven.
De rol van de cameraman verandert voortdurend. Het ene moment maakt hij onderdeel uit van het verhaal, wanneer hij Darren volgt bij zijn deelname aan de Gumballrace. Het andere moment dient de camera er alleen voor om zoals in een traditionele speelfilm een scène uit te beelden. Dit kan tot verwarring leiden; zo is Darren er op een gegeven moment flauw van telkens door regisseur Figgis gevolgd te worden en stuurt hij hem weg. Vervolgens is de camera wel aanwezig als Darren Rachel naar zijn hotelkamer leidt.
Deze niet-alledaagse aanpak daagt je als kijker wel uit na te denken over de filmische structuur die Figgis in ‘Love Live Long’ hanteert. Hoewel het geëxperimenteer niet altijd even goed werkt en de film soms tergend traag is, verdient Mike Figgis alle lof voor het opzoeken van de creatieve grenzen van het filmmedium. Het resultaat is verfrissend en uiterst origineel.
Wouter Westerhof