Love Me, Love Me Not (2025)
Regie: Leila Sahir | 80 minuten | drama | Acteurs: Nora el Koussour, Niels Gomperts, Jade Olieberg, Andrea Vass
‘Love Me, Love Me Not’ is een film die je laat twijfelen. Is het een lange zit of een film die de moeite waard is? Soms moet je niet te snel oordelen en iets gewoon over je heen laten komen – voor je het weet eindigt iets banaals met een mokerslag.
De Telefilm van Leila Sahir, die zowel regie als scenario voor haar rekening nam, volgt Ines (Nora El Koussour), een eind twintiger die door haar omgeving steeds wordt voorgehouden dat ze maar niet volwassen wil worden. Haar huisgenoot en beste vriendin Maha (Jade Olieberg) heeft haar leven wél op orde: een vaste vriend, een baan in een galerie, vrienden die volwassen keuzes maken. Ines daarentegen heeft niets, behalve veel seks.
Ze noemt zichzelf een dichter, maar dichter zijn en gedichten schrijven zijn twee verschillende dingen. Haar werk draait om erotiek, maar belangrijker nog: ze wil een groot dichter zijn, beroemd en bewonderd. “I’m a writer, the best one in the world,” roept ze tegen zichzelf. Maar de werkelijkheid is dat ze nooit geliefd is, alleen gewild. En als dat laatste er niet meer is, blijft er niets over.
‘Love Me, Love Me Not’ worstelt met dezelfde onzekerheid als zijn hoofdpersonage. Waar gaat dit heen? De film laat je stribbelen, goedschiks of kwaadschiks. Je zou kunnen zeggen dat ‘Love Me, Love Me Not’ een portret is van een jonge vrouw die vastzit tussen jeugd en volwassenheid, maar telkens wanneer je denkt dat Sahir ergens naartoe werkt, botst de film opnieuw. De trivialiteiten van het leven, de ruis van alledag, ontbreken. Er is geen wereld waarin Ines echt rondwaart, alleen een reeks conflicten die soms te geschreven voelen, te veel drama zonder de banale opbouw die ze zou kunnen laten werken.
Ines voelt in de eerste helft van de film daardoor plat aan: een jonge vrouw die door haar eigen patronen heen zakt en zichzelf niet ziet veranderen. Ze leeft, feest, neukt, maar heeft geen idee waar het naartoe gaat. De film blijft in dat patroon hangen. Het doet je vermoeden alsof Sahir meer geïnteresseerd is in sfeer en beeld dan in de opbouw van haar personage.
Maar dan komt Fez (Niels Gomperts). In een scène die alles kantelt, zien we hoe hij zich moeiteloos thuisvoelt bij Ines’ familie. Hij zit lachend aan tafel, drinkt, praat, hoort erbij. En dan zien we Ines. Niet als de zelfverzekerde, brutale vrouw die ze probeert te zijn, maar als iemand die er eigenlijk nooit echt bij heeft gehoord. Ze kijkt toe, broos, alsof ze zich ineens realiseert wat ze mist. In dat moment snappen we haar eindelijk. En dan, opeens, een mokerslag, alsof we al die tijd nooit door haar ogen keken.
Het is nooit goed om kunst met kunst te vergelijken, maar soms kan het niet anders. ‘Hard Truths’ van Mike Leigh, een bioscoopfilm die in dezelfde week uitkomt als deze Telefilm, lijkt in niets op ‘Love Me, Love Me Not’, behalve dan in zijn structuur. Ook daar volgen we een vrouw die op het eerste gezicht moeilijk te doorgronden is. Maar waar Leigh haar personage origineel maakt, ongrijpbaar en rauw zonder dat je precies weet waarom, en de bijpersonages liefdevol zijn in plaats van dat ze zich van haar willen afwerpen, houdt Sahir alles te veel vast aan de opzet van het drama dat Ines alleen op de wereld moet staan.
Toch is ‘Love Me, Love Me Not’ vuurwerk, en dat is niet alleen te danken aan Nora El Koussour, die onvergetelijk speelt. In de laatste akte valt alles samen: regie, camera, montage—het moment waarop de film eindelijk op scherp wordt gesteld. Wanneer alles ontploft, krijgen de herhalingen, de mislukte connecties en de roes van seks en alcohol alsnog betekenis. ‘Love Me, Love Me Not’ worstelt met zichzelf, net als zijn hoofdpersonage. Maar wanneer je denkt dat de film bijna voorbij is, deelt Sahir rake klappen uit—blauwe plekken die nog dagen blijven hangen. Een film die raakt, diep.
Martijn Smits
Waardering: 3.5
TV-release: 8 maart 2025 op NPO 3 & NPO Start