My Marlon and Brando – Gitmek (2008)

Regie: Hüseyin Karabey | 92 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Ayca Damgaci, Hama Ali Kahn, Nesrin Cavadzade, Emrah Ozdemir, Cengiz Bozkurt, Mahir Gunsiray, Omer Sahin, Volga Sorgu Tekinoglu, Ani Ipekkaya, Ahmet Yuksel Or

Regisseur Hüseyin Karabey levert met ‘My Marlon and Brando’ (‘Gitmek’) zijn eerste lange speelfilm af, na verschillende korte en lange documentaires te hebben gemaakt. Hier blijkt dat Karabey nog maar moeilijk afscheid kon nemen van zijn voormalige manier van filmen: in ‘My Marlon and Brando’ bestaan fictie en realiteit heel dicht naast elkaar en lopen delen archiefmateriaal door fantastische beelden van de reis die hoofdpersonage (en werkelijk protagonist van dit waargebeurde verhaal) Ayça maakt. De videobrieven van Hama Ali zijn echt en de gebeurtenissen zijn allen gebaseerd op de werkelijke zoektocht van Ayça.

De vriendelijke theateractrice Ayça besluit na een periode van zeer moeizaam contact met haar geliefde Hama Ali waartoe ze is gedwongen door hun afstand en politieke omstandigheden die de situatie ernstig bemoeilijken, een reis te ondernemen om een eind aan deze afstand te maken. We volgen haar tijdens iedere stap die ze neemt in deze moeizame tocht op zoek naar haar ‘Marlon and Brando’, in de vorm van de lieve maar niet altijd duidelijke Hama Ali.

De twee ongebruikelijke protagonisten van dit al even ongebruikelijke liefdesverhaal ontroeren door hun echtheid, maar gaan na anderhalf uur wel een beetje vervelen. Ayça lijkt lange tijd een moderne, vrolijke vrouw uit Istanboel, op zoek naar de ware liefde en tot alles in staat om deze eenmaal gevonden liefde zeker te stellen. Het contrast tussen haar en de verschillende vrouwen die ze op haar reis tegenkomt kan in eerste instantie niet groter zijn. Na al haar wanhopige pogingen Hama Ali te zoeken lijkt ze echter ineens een stuk minder afhankelijk en vrij. Geeft ze haar eigen vrijheid niet alsnog op voor een man? En is dit het allemaal wel waard? Op een of andere manier kan de zoektocht niet voldoende overtuigen om te blijven boeien.

Het meeste indruk maakt eigenlijk de reis zelf die Ayça maakt om vanuit Istanboel, via het Turkse binnenland Noord-Irak binnen te komen. Ze komt langs de mooiste plekken, maar wordt ook uren vastgehouden in een hokje van de Iranese douane en voelt zich ’s nachts ineens onveilig op straat, iets waar Ayça in Istanboel nooit eerder last van leek te hebben. Ayça Damgaci weet de zware rol – als zichzelf – genoeg emotie mee te geven om op steun van het publiek te kunnen rekenen. Aan haar ligt het dus niet, maar de film heeft toch te weinig toevoegingen aan dit aanvankelijk zeer ontroerende uitgangspunt. Regisseur Karabey heeft meer nodig om de film helemaal compleet te kunnen maken.

Ruby Sanders