Naked Weapon – Chek law dak gung (2002)
Regie: Tony Ching Siu Tung | 88 minuten | actie, romantiek | Acteurs: Maggie Quigley, Anya Wu, Daniel Wu, Almen Wong Pui-Ha, Jewel Lee, Andrew Lin, Marit Thoresen, Kai Yan Kwok, Renee Nichole Rommeswinkel, Mo Ka Lai, Augustin Aguerreberry, Pei-pei Cheng, Dennis Chan
De cheesy titel voorspelt weinig goeds. Of juist wel natuurlijk. Het hangt ervan af waar je van houdt en wat voor film je voor ogen hebt op het moment dat je aan ‘Naked Weapon’ begint. Het is in de basis gewoon een standaard exploitatiefilm, die twee favoriete speeltjes van mannen met elkaar combineert: sexy “chicks” en wapens. De welgevormde killer babes die centraal staan in de film moeten hun mannelijke slachtoffers uitschakelen wanneer ze op hun zwakst zijn. Dit moment komt, volgens trainer Madame M, wanneer ze zich het meest gelukkig voelen; oftewel, tijdens of vlak na seksuele gemeenschap met een mooie vrouw. Dit is natuurlijk gewoon een leuk excuus om de vrouwen schaars gekleed of in sexy outfits in beeld te laten verschijnen, maar dit kan nauwelijks een bezwaar vormen. Dit aspect vormt tenslotte, gecombineerd met de redelijk verzorgd uitziende actiescènes, het bestaansrecht van de hele film.
Hoewel ‘Naked Weapon’ het moet stellen met een mager en onzinnig verhaal, slappe dialogen en soms niet al te beste acteerprestaties (hoewel de twee hoofdrolspeelsters vaak redelijk overtuigend zijn), is de film toch nog verbazingwekkend vaak vermakelijk te noemen. Pas na een dikke vijftig minuten, wanneer het trainingseiland wordt verlaten en Charlene kennis maakt met agent Chen, begin je als kijker pas (echt) met je ogen te rollen.
De actiescènes zijn gechoreografeerd door dezelfde man die verantwoordelijk was voor de actiescènes in ‘Hero’, en hoewel de gevechten niet zo weelderig en majestueus in beeld zijn gebracht als in die film, is de stijl meer dan bevredigend voor een film als deze. Er wordt gebruik gemaakt van kabelwerk en flitsende montage, maar de actrices (en hun stand-ins) weten ook daadwerkelijk indruk te maken met hun natuurlijke, directe vechtbewegingen. Sommige momenten in de film hebben ook een behoorlijk scherp of grimmig randje. Een kind wordt zonder pardon met een mitrailleur neergemaaid, en de trainingen op het eiland hebben een ‘Battle Royale’-achtige survival of the fittest mentaliteit, waarbij de vriendinnen elkaar moeten bevechten en zelfs vermoorden om zelf in leven te kunnen blijven. De enige echt verontrustende scène betreft een groepsverkrachting die dient om enkele dames voor te bereiden op het seksuele karakter van hun latere taken als moordenaars.
Hoewel de film zeker een campy aantrekkingskracht heeft – let bijvoorbeeld eens op het hilarische over-de-top gevecht tegen het einde van de film waarin fotolijstjes als wapens worden gebruikt – werkt de film grotendeels prima als een recht-toe-recht-aan actiefilm. Het slappe en ongeloofwaardige romantische subplotje met Charlene en Jack is wat dit betreft wat betreurenswaardig, maar gelukkig wordt hier niet al teveel aandacht aan besteed; al is het jammer dat op een cruciaal moment in het verhaal, wanneer de boezemvriendin van Charlene in levensgevaar is, er nog even tijd gevonden moet worden voor een stomende seksscène, hoe appetijtelijk Maggie ook moge figureren in deze scène). Verder komt een afrekeningsscène tijdens een drakenbotenrace wat ongeïnspireerd over, aangezien dit bijna een exacte kopie is van een soortgelijke scène in John Woo’s ‘The Killer’.
Ondanks de bezwaren moet echter gezegd worden dat de film toch redelijk goed werkt. Het is een vlotte film met goede actie en lekkere meiden. Daarnaast is de centrale vriendschap tussen Charlene en Katherine op sommige momenten dramatisch gezien zelfs aardig gerealiseerd, en zorgen de wat (moreel) extremere momenten voor net dat beetje meer interesse bij de kijker en dat stukje voorsprong ten opzichte van de standaard cheesy actiefilm.
Bart Rietvink