New York, New York (1977)
Regie: Martin Scorsese | 163 minuten | drama, romantiek, musical | Acteurs: Liza Minnelli, Robert De Niro, Lionel Stander, Barry Primus, Mary Kay Place, Georgie Auld, George Memmoli, Dick Miller, Murray Moston, Lenny Gaines, Clarence Clemons, Kathi McGinnis, Norman Palmer, Adam David Winkler, Dimitri Logothetis, Frank Sivero, Diahnne Abbott, Margo Winkler, Steven Chester Prince
“Start spreading the news, I’m leaving today, I want to be a part of it, New York, New York!” Hoewel Liza Minnelli het al prachtig zong in deze film werd de titelsong twee jaar later wereldbekend in de uitvoering van Ol’ Blue Eyes/The Voice Frank Sinatra. Regisseur Martin Scorsese zag ‘New York, New York’ (1977) als een hommage aan de klassieke MGM musicals van de jaren 40 en 50. Het zou een film worden met prachtige muziek en dans maar het verhaal en de karakters zouden realistisch en duister zijn. Meer in overeenstemming met de toenmalige sentimenten in New Hollywood zoals deze in Scorsese’s voorgaande films ‘Mean Streets’ (1973) en het succesvolle ‘Taxi Driver’ (1976) worden uitgedrukt.
Scorsese noemde het een film-noir musical. Hij zegt dat dit zijn meest persoonlijke film is en dat hij veel van zichzelf herkend in de ambitieuze Francine. Hij castte Liza Minnelli als belichaming van dat gouden Hollywood musicalfilmtijdperk. Naast haar Oscarwinnende performance in ‘Cabaret’ (1972) is de actrice/zangeres/danseres ook de dochter van Hollywood musical icoon Judy Garland uit ‘The Wizard of Oz’ (1939). Met haar grote, dromerige ogen en stem zet Minnelli de rol van zangeres Francine Evans op een sierlijke manier neer. De zangscènes gaan haar moeiteloos af. Haar glansmoment is het eindoptreden in de Starlight Terrace. Die scène is het wel alsof je naar een optreden van Liza zelf kijkt vanwege haar styling en bewegingen, maar goed een zangeres speelt nog steeds een zangeres. Ook is de gelijkenis met haar moeder hier goed te zien.
Robert De Niro speelt hier de tegenhanger of liever tegenzitter van Minnelli als de egoïstische en getalenteerde saxofonist Jimmy Doyle. Method acteur De Niro leerde voor de film de basistechnieken van saxofoon spelen. Waarom er voor gekozen is om De Niro zo onuitstaanbaar, dwarsliggend en onzeker te maken is een raadsel. Ja, Jimmy’s wangedrag zorgt voor grappige momenten zoals bij de hotelrekening of de ruzie om een parkeerplek. Maar de meeste tijd wil je als kijker dat iemand (het liefst Francine) hem een klap uitdeelt. Meeleven met en zich inleven in hem is moeilijk. De Niro eiste dat de oorspronkelijke theme voor ‘New York, New York’ zou worden veranderd. Nadien waren de verantwoordelijken zeer dankbaar voor zijn invloed. Minnelli en De Niro zijn beide in topvorm, jong en energiek.
‘New York, New York’ was een mijlpaal in de filmgeschiedenis omdat het de eerste onsuccesvolle Hollywoodmusical was. De film was wellicht zijn tijd vooruit. Kijkers begrepen de film en het niet zo happy end toen niet. In 1981 werd de film verlengd met de 8 minuten ‘Happy Endings’ scène die gecut was (de scène is een parodie op happy endings). Sindsdien heeft ‘New York, New York’ wat meer erkenning gekregen. Men kan nu beter waarderen hoe jazz na de oorlog wordt gevolgd door het karakter van De Niro. De weerspiegeling van de ontwikkelingen in de popmuziek op de tot mislukken gedoemde relatie. Van big band en muziek maken met zijn allen naar de focus op individueel talent en geen mogelijke samenwerking tussen Francine en Jimmy.
Helaas zitten er in de film te veel uitgerekte scènes en te weinig ontwikkelingen. De ontmoetingsscène is een groot voorbeeld hiervan. Er is te weinig stof voor de ruim tweeënhalf uur durende film. De vaart komt er even in bij de oorspronkelijk eruit gelaten ‘Happy Endings’ scène maar daarna vervalt het weer in het oude tempo. Muziek en decors zijn oor- en oogstrelend. Voor het grootste deel is de film een ode aan big band. Zeer geduldige kijkers en fans van Minnelli en/of De Niro zullen ‘New York, New York’ het meeste kunnen waarderen, want voor de anderen is het een lange zit tot dat pakkende deuntje aan het einde van film.
Sarita Koendjbiharie
Waardering: 3
Bioscooprelease: 25 augustus 1977