One Last Score – If… Dog… Rabbit (1999)

Regie: Matthew Modine | 103 minuten | drama, thriller, misdaad | Acteurs: Matthew Modine, John Hurt, Kevin J. O’Connor, Lisa Marie, David Keith, Maggie Weatherly, Bruce Dern, Roger La Page, Zach Tiegan, Lisa Blount, Nick Love, Paul Fuemana, Louis Accinelli, Max Hernández, Jimmy Martell, Soane Filitonga, Susan Traylor, León Singer, Maria Elena Villalobos, Jessica Adorve, Carlos Palomino, Adam Aron, Richie Resseo

Wat doen acteurs die hun horizon willen verbreden? Die gaan regisseren. Soms pakt dat goed uit. Sean Penn gooide hoge ogen met ‘Into the Wild’ en Clint Eastwood sleepte voor ‘Unforgiven’ en ‘Million Dollar Baby’ zelfs een Oscar in de wacht. Soms zijn uitstapjes achter de camera minder succesvol. Kevin Costner werd de hemel in geprezen na ‘Dances with Wolves’, maar oogstte met ‘The Postman’ slechts venijnige recensies en hoongelach. En dan Matthew Modine. Die maakte ‘One Last Score’, een film waar niemand het over had. En terecht.

‘One Last Score’ faalt op alle fronten. Het verhaal is een ratjetoe van clichés en losse observaties waar Modine (die ook het scenario schreef) complete scènes omheen bouwt. Het is niet duidelijk of hij een misdaadfilm, een psychologisch drama of een komedie heeft willen maken. Daardoor is ‘One Last Score’ van alles wat en toch net niks. Wat een vermakelijk niemendalletje had kunnen zijn is pretentieuze onzin die niet grappig, spannend of diepzinnig is. Personages die je niet interesseren doen dingen die niet boeien en de ontknoping zie je van mijlenver aankomen. Een mokerslag had het moeten zijn, die ‘last score’, maar je haalt je schouders ervoor op.

Hoewel Modine zelf een competente acteur is, weet hij geen goede prestaties aan zijn cast te ontlokken. Dat is opmerkelijk als je bedenkt dat de regisseur veteranen als John Hurt en Bruce Dern tot zijn beschikking had. Helaas oogt Hurt de hele film lang verveeld (en neem het hem eens kwalijk!) en krijgt Dern geen kans om indruk te maken. Lisa Marie, de voormalige muze van regisseur Tim Burton, krijgt juist teveel screen time. Marie mag dan een mooie verschijning zijn, zodra ze begint te praten is de betovering verbroken. Tim Burton wist dat en castte haar vooral in stille rollen, maar Modine laat haar het bemoeizuchtige liefje van zijn filmbroer spelen en dat is geen succes. Marie lepelt haar teksten op alsof ze op de autocue voorbij rollen of legt het er juist te dik bovenop. Naast Modine zelf speelt alleen Kevin J. O’Connor naturel, maar dat betekent in de praktijk dat hij een irritant personage geloofwaardig irritant neerzet.

Ook visueel heeft ‘One Last Score’ weinig te bieden. De cameravoering is statisch, waardoor met name de actiescènes er stuntelig uitzien. Je zou bijna denken dat ze onderdeel zijn van een schoolproject in plaats van een professionele rolprent. De film zou baat hebben gehad bij een groter budget. Meer budget betekent mooiere locaties, betere stunts en de mogelijkheid om scènes over te doen tot ze goed zijn. Aan de andere kant bewijzen films als ‘Clerks’ en ‘The Blair Witch Project’ dat je met weinig geld en een enthousiaste ploeg mensen best een eind kunt komen, mits je ambities je budget niet overstijgen. En enthousiasme en realiteitszin ontbreken nou juist bij ‘One Last Score’. De film voelt aan als een avondvullende egotrip van Modine, waarin de overige cast en crew willoos worden meegesleept.

De originele titel van ‘One Last Score’ is trouwens ‘If… Dog… Rabbit…’. De betekenis van deze intrigerende zinsnede onthult Modine pas tijdens de aftiteling. Rijkelijk laat, vonden de distributeurs, en veranderden de titel in het beter verkoopbare ‘One Last Score’. En eigenlijk is dat een mooie metafoor. Een clichétitel past beter bij deze knullige thriller dan iets wat zweemt naar originaliteit.

Paula Koopmans