Pink Moon (2022)

Recensie Pink Moon CinemagazineRegie: Floor van der Meulen | 90 minuten | komedie, drama | Acteurs: Julia Akkermans, Johan Leysen, Eelco Smits, Anniek Pheifer, Sinem Kavus, Lolu Ajayi, Glenn Coenen, Noor Croes, Ruben de Goede, Gusta Geleijnse, Jenny Hsia, Zazie Kroeger, Urmie Plein, Bruno Prent, Claire Schuyffel, Jaap Spijkers, Ama Tarenskeen, Mariana Aparicio Torres, Jolanda van den Berg, Marlijn van der Veen, Loek Willemsen, Sara Luna Zoric

Tijdens een avondje afhaaleten op een familiedag krijgen Iris, haar broer Ivan en zijn partner Elizabeth doodleuk te horen dat vader en opa Jan (Johan Leysen) graag over niet al te lange uit het leven wil stappen. Met name dochterlief Iris (Julia Akkermans) kan zich hier amper iets bij voorstellen en doet verwoede pogingen om haar vaders wens te saboteren. Terwijl ze zelf licht ontspoort, vraagt de single dertiger zich vooral af: “waarom, pap?”. En dat vindt hij weer heel moeilijk om uit te leggen. Ondertussen berusten Ivan (Eelco Smits) en Elizabeth (Anniek Pfeifer) zich in Jans besluit en gaan volledig mee in het draaiboek van de aangekondigde dood, tot haast onvergeeflijke frustratie bij Iris.

In het begin schreeuwt het kriegelige ‘Pink Moon’ situatiekomedie in de trant van tv-series als ‘Dertigers’ (Elzelien Peters, 2020), ‘Papadag’ (Sia Hermanides, 2017-2020) en ‘Luizenmoeder’ (Jan Albert de Weerd, 2018). De film drijft op schurende, evenwel komische situaties die ontstaan uit de wrijving tussen het alledaagse middenklasse bestaan in Nederland en in dit geval opa’s zelfbeschikking om er legaal een einde aan te breien. Zo antwoordt Iris zonder blikken of blozen tijdens een werklunch op de vraag hoe haar weekend verging dat het wel goed gaat en haar vader heeft verteld dat hij dood wil. Alsof ze de woorden zelf niet uitspreekt. Er volgen nog tal van – hoe kan ik dit eigenlijk – momenten met een uitroepteken van lekker ongemakkelijk!

Wanneer Iris vraagt naar een reden voor haar vaders zelfgekozen dood, reageert Jan veelal ontwijkend met stilte en glinsterende oogjes. Uiteindelijk meent hij dat ze het toch niet begrijpt omdat zij in de bloei van het leven staat en hij, een 75-jarige weduwnaar, er gewoon klaar mee is. Het leven voor hem proeft veel minder dan voorheen. Bovendien wil hij zelf controle houden over hoe en wanneer hij sterft (de moeder van Iris is overleden aan kanker na een lang ziekbed).

Het serieuze gedeelte van de film hint op een generatiestrijd, eentje met de praatgrage, levenslustige millennial Iris aan de ene kant, de zwijgzame babyboomer aan de andere en de burgerlijke zorgzame veertiger Ivan er pal tussenin.

Evenals Iris vraag je je oprecht af waarom de op het eerste gezicht vrij vitale Jan toch een doodswens heeft. Fysiek lijkt hij nog in orde. Of is het vooral mentaal? Dit schuurt natuurlijk lekker en daagt de kijker des te meer uit om dieper na te denken over het controversiële onderwerp. Jammer dat dan de ethische en emotionele implicaties van het recht op zelfbeschikking het meest haperen bij de dramaturgische invulling van de rol voor de Vlaamse Leysen. Leysen is een ouwe rot in het vak en doet vast zijn stinkende best maar zijn personage krijgt er geen vinger tussen in de film. De speeltijd wordt met huid en haar door millennial Iris opgevreten. En waar zij constant vragen stelt over en aan Jan, bovendien de meeste aandacht krijgt in de film voor de verwerking van de sterfaankondiging alleen al, zwijgt hij voornamelijk in een hoekje van het beeld. Soms lijkt Leysen zelfs in een andere film te spelen. Is dit de uitkomst van een generatiedingetje, zoiets van de boomers hebben een “niet lullen maar poetsen” – mentaliteit, of toch eerder van een onevenwichtig scenario? En ondanks dat de makers interessante en grappige vondsten hebben met de spitsvondige dialogen en herkenbare ongemakkelijke situaties, sneeuwen juist diezelfde komische kwinkslagen de dramatische spanning van de scènes, waarin de dochter en vader werkelijk met elkaar proberen te praten, onder.

Alles bijeengenomen is de humorvolle toon van ‘Pink Moon’ uitdagend maar tegelijkertijd leidt de nadruk hierop tot een ietwat ontwijkende en vernauwde blik (op het moment suprême wendt de camera zich dan ook nog eens af) op de impact van zelfbeschikking voor de omgeving.

Roy van Landschoot

Waardering: 3

Bioscooprelease: 8 september 2022
VOD-release: 14 december 2022