Penyalin Cahaya (2021)

Regie: Wregas Bhanuteja | 130 minuten | misdaad, drama | Acteurs: Shenina Cinnamon, Dea Panendra, Giulio Parengkuan, Jerome Kurnia, Ruth Marini, Satria Agustani, Lukman Sardi, Chicco Kurniawan, Budi Ros, Lutesha, Elisabeth Pasaribu, Yayan Ruhian, Donny Damara

Het leven lacht de jonge Sur toe. Ondanks haar onbemiddelde ouders, studeert de Javaanse informatica aan een universiteit in Jakarta. Ook onderhoudt ze de website van de culturele vereniging Mata Hari. Dan wordt Sur op een verenigingsfeestje uitgenodigd bij de rijke ouders van verenigingsgenoot Rama. Daar drinkt ze een paar shotjes, danst alsof het eind van de wereld nabij is en valt pardoes in slaap.

Wanneer ze de volgende dag wakker wordt lijkt het eind van de wereld echt een stapje dichterbij. Op het Islamitisch georiënteerde Java is het drinken van alcohol niet handig en dronken worden al helemaal niet. Er duiken op social media compromitterende foto’s op van het feestje en er gaan roddels rond. Dit leidt tot het intrekken van Surs studiebeurs, waarna haar ouders haar uit huis gooien. Berooid en verlaten besluit ze uit te zoeken hoe ze zo dronken is geworden, waarom ze sommige uren na het feest is kwijtgeraakt en wie de foto’s heeft genomen.

In het Indonesische drama ‘Penyalin Cahaya’ (‘Kopieermachine’, hoewel het Engelse ‘Photocopier’ een betere vertaling is) duiken eeuwenoude én gloednieuwe thema’s op. In deze licht feministische film worden we geconfronteerd met lichamelijke integriteit, de gevaren van social media en de kwetsbare positie van vrouwen.

Hoewel de plot prima vermaakt en de thema’s boeien, zijn dit niet de belangrijkste redenen om deze film te bekijken. Omdat dit een authentiek Indonesische productie is, krijgen we een even geloofwaardig als fascinerend inkijkje in de cultuur van het land en in de schoonheid en lelijkheid van Jakarta. Die laatste kent een mengeling van traditioneel en modern, zodat we hier een afwisseling zien van smartphones, modern toneel, tattoos, armoedige eetkraampjes, onooglijke steegjes en gammele woningen. Ook zien we fenomenen die we hier al niet meer kennen, zoals werkplekken vol rook en internetcafés.

Ander pluspunt is dat we hier te maken hebben met een publieksfilm. Waar we in exotische arthousefilms (te) vaak geconfronteerd worden met mierzoete etno-kitsch (vaak gemaakt door verwesterde expatregisseurs) krijgen we in ‘Penyalin Cahaya’ een land en cultuur te zien die veel geloofwaardiger zijn en veel meer appelleren aan universele trends en gevoelens. Tel hierbij wat lekkere muziek op, een beetje spanning, een heerlijk ritme en wat aardige humor, en je hebt gewoon een fijne film te pakken.

Henny Wouters

Waardering: 3.5

VOD-release: 13 januari 2022 (Netflix)