Return to Eden (1983)

Regie: Karen Arthur, Kevin James Dobson | 266 minuten | drama, thriller, romantiek | Acteurs: Rebecca Gilling, James Reyne, Wendy Hughes, James Smilie, Olivia Hamnett, Patricia Kennedy, Peter Gwynne, Bill Kerr, Chris haywood, John Lee, Jayson Duncan, Nicole Pyner, Ken Goodlet, Harry Jervis, Cedric Myers, Sheila Kennely, Charles McCallum, Charles Lathalu Yunipingli, Steve Djati Yunipingli, Paul Sonkkila, Jamie Blain, Jennifer Nairn-Smith, Jackie Byrne

Ach ja, ‘Return to Eden’. In de eighties was het een serie om voor thuis te blijven. Miljoenen vrouwen leefden drie afleveringen lang mee met de lotgevallen van Stephanie Harper, het schatrijke muurbloempje met de wrede echtgenoot. Stephanie is veertig, frigide en onzeker en heeft twee mislukte huwelijken achter de rug. Dan valt ze als een blok voor Greg Marsden, een gladjakker zoals ze sinds de jaren tachtig niet meer gemaakt worden. Foute boel, weet de kijker, maar Stephanie gelooft rotsvast dat Greg uit is op liefde en niet op geld. Pas als haar kersverse echtgenoot haar voor de krokodillen werpt en haar voor dood achterlaat gaat er bij Stephanie een lampje branden. En zelfs dat lampje gloeit maar langzaam op, want naar goed jaren tachtig-gebruik lijdt de rijke erfgename aan geheugenverlies en komen de herinneringen pas boven als ze door een zorgzame en verdomd aantrekkelijke chirurg wordt opgelapt.

Tja, de jaren tachtig. Toen geloofde men nog dat je met plastische chirurgie een zwaar verminkt gezicht niet alleen littekenvrij, maar ook vijftien jaar jonger kon maken. Dankzij dit wonder der medische wetenschap is Stephanie niet alleen onherkenbaar, ze is een nieuw mens. Op papier dan, want op televisie zie je exact dezelfde vrouw met wat meer make-up en een beter kapsel. Opgekalefaterd en wel trekt Stephanie de stoute schoudervullingen aan en laat zich onder de naam Tara Wells inschrijven bij een modellenbureau, met de mededeling dat ze binnen zes maanden op de cover van Vogue wil staan. Dat lukt, en dankzij haar nieuwverworven faam trekt Tara de aandacht van Greg, die prompt verliefd op haar wordt. Ze papt ook aan met haar beste vriendin Jilly, met wie Greg rommelde tijdens de huwelijksreis. Nu heeft Tara/Stephanie de twee waar ze hen hebben wil, en kan ze haar wraakplan in werking stellen. Daar hoort bij dat ze nog eenmaal het bed met haar echtgenoot deelt, zodat hij weet wat hij mist.

Zelfs voor een veredelde soapserie heeft ‘Return to Eden’ verhaallijnen die nogal vergezocht zijn. Het is absurd dat niemand Stephanie herkent, zelfs haar eigen kinderen niet. De transformatie was ongetwijfeld een stuk geloofwaardiger geweest als de make-upafdeling een paar gezichtsprotheses had ingekocht. Ook is het vreemd dat Stephanie haar naasten niet laat weten dat ze nog leeft, maar liever het risico loopt om op een onhandig moment herkend te worden. Logica is duidelijk niet de grootste kracht van de serie, en daarnaast nemen de makers naar hedendaagse maatstaven wel erg ruim de tijd om elke druppel sentiment uit het scenario te persen. Stephanie die met een in verband verpakt hoofd eindeloos langs het strand struint en mooie momenten beleeft met haar chirurg, de bandages die als een bruidssluier worden afgewikkeld, moderne kijkers zullen er het zuur van krijgen.

‘Return to Eden’ mag dan een gedateerd driestuiverplotje hebben, als je er vanuit jeugdsentiment naar kijkt heeft de serie ook genoeg te bieden. De cast is sympathiek, de eighties-glamour druipt van het scherm en de Australische setting zorgt voor prachtige beelden en een grappig exotisch tintje (wie anders dan Aussies gaan tijdens hun huwelijksreis op krokodillenjacht?). Verder is Stephanie Harper nog steeds een van de meest illustere wraakgodinnen uit de televisiegeschiedenis. Elke vrouw die ooit een relatie heeft gehad met een ploert van een vent of verraden werd door haar beste vriendin fantaseert over dit soort scenario’s, hoe ongeloofwaardig ook. ‘Return to Eden’ is het product van een tijdperk waarin tv-heldinnen voor zichzelf opkwamen, maar nog niet zo geëmancipeerd waren dat ze het zwaard ter hand namen om een Kill Bill-achtige slachting aan te richten. Gelukkig maar. Stephanie Harpers wraak is subtieler. Ze bloeit op terwijl de mensen die haar zo gruwelijk gekwetst hebben zichzelf ten gronde richten. Een zoetere wraak is eigenlijk niet mogelijk.

Paula Koopmans