RoboGeisha (2009)

Regie: Noboru Iguchi | 102 minuten | actie, komedie, science fiction | Acteurs: Asami, Yoshihiro Nishimura,Naoto Takenaka,Takumi Saitô, Cay Izumi, Suzuki Matsuo, Aya Kiguchi, Hitomi Hasebe, Yukihide Benny, Kentarô Shimazu, Yûya Matsuura, Yûya Ishikawa, Demo Tanaka, Shôko Nakahara, Hiroaki Murakami

In Japan is er voor elke persoonlijke eigenaardigheid wel een uitlaatklep. Vooral de strip- en filmwereld voorzien rijkelijk in een assortiment vol gestoorde Yakuza leden, monsters, robots en natuurlijk moordzuchtige schoolmeisjes in uniform. Je kan het zo gek niet bedenken en een willekeurige combinatie van bovenstaande is ook mogelijkheid. In ‘RoboGeisha’ draait het, zoal de titel al aangeeft, om de aloude dame van vermaak in Japan, de geisha. Het geisha zijn is een eervol occupatie, geisha’s verstaan de subtiele kunst van het beroeren van de meer fijnzinnige snaren van de man.

In ‘RoboGeisha’ zijn de mannen echter allemaal hufters en de robogeisha’s hebben dan ook als doel deze mannen snel een kop kleiner te maken middels zwaarden, machinegeweren en cirkelzagen. Het geheel wordt nog wat doorspekt met sadistische grapjes waar de nadruk op het vrouwelijk zitvlak ligt. Precies de juiste mix van ingrediënten voor de gestreste Japanse kantoorwerker van Toyota met die specifieke Freudiaanse fixatie, om op de vrijdagavond mee te kunnen ontspannen.

‘RoboGeisha’ is bovenal een film voor de liefhebber van het Japanse trash genre. Toch is ‘RoboGeisha’ meer dan dat, het is ook een postmoderne vuilnisemmer waarin de halve Japanse cultuur is gemikkerd, gehutseld en binnenstebuiten gekeerd.

De obligatoire tentakels komen voorbij maar dan in de vorm van kerstverlichting, de reusachtige robot die in een eindeloze repetitie van het Japans nationale trauma en obsessie, Japan tracht te vernietigen middels een atoombom, doet een vrolijk dansje op de Fuji vulkaan. Even daarvoor heeft hij in navolging van Godzilla nog een halve stad aan puin geslagen. Opvallend detail is dat de kapotgeslagen gebouwen bloed spuiten als ware het mensen.

Verder lijkt de studentikoze jongen die de ontvoerde robogeisha meisjes probeert terug te halen, zo weg gelopen te zijn uit een manga van Osamu Tezuka en na een woedende tirade zingt hij net zo gemakkelijk een protestlied op zijn gitaar begeleid door een handjevol bejaarden. Tenslotte verandert de heldin uit de titel in een tank en zijn we weer terug bij de klassieker ‘Tetsuo: the Iron Man’ van Shinya Tsukamoto. Al is de tank ditmaal wel een sereen gitaarspelende geisha in plaats van een sexueel overspannen kantoorklerk.

In ‘RoboGeisha’ draait alle gekkigheid uiteindelijk om sociale druk, prestatiedrang en gemankeerde familierelaties. De badguy in het verhaal reageert gelaten wanneer zijn eveneens snode vader een kopje kleiner wordt gemaakt; dat scheelt weer een hoop stress. Tienerangst in een overspannen land met het hoogste aantal zelfmoorden ter wereld en waar de volhouders zich onderdompelen in een myriade van cultureel escapisme. Vrolijk, ziek en fantasierijk tegelijkertijd, met veel eclectisch jatwerk (vooral ook in de soundtrack)!

Alberto Ciaccio