Sharpe’s Justice (1997)

Regie: Tom Clegg | 100 minuten | geschiedenis | Acteurs: Sean Bean, Daragh OMalley, Abigail Cruttenden, Caroline Langrishe, Philip Glenister, John Tams, Douglas Henshall, Alexis Denisof, Tony Haygarth, Karen Meagher, Philip Anthony, Philip Martin Brown, Sean OKane, Henry Moxon, Rita May

“Hij rijdt als een boer,

Hij kleedt zich als een boer,

Hij eet als een boer,

Maar hij vecht als de duivel.”

zegt Sharpe’s tegenstander George Wickham in ‘Sharpe’s Justice’, het tweede deel in de Sharpe serie van 1997. En dat is een aardige samenvatting van het personage Richard Sharpe. Een man met lelijke, oude kleren en weinig manieren en etiquette, maar uitermate geschikt als vechtersbaas in het leger.

In deze aflevering wordt Sharpe (Bean) naar Yorkshire gezonden waar hij – samen met zijn vriend Harper (O’Malley) – een militie moet leiden die een groep protesterende arbeiders in de hand probeert te houden. Hij doet dit in opdracht van Sir Willoughby Parfitt (Haygarth), een fabriekseigenaar die zichzelf omhoog heeft gewerkt van arm naar rijk en daardoor in elitaire kringen niet volledig geaccepteerd wordt.

Sharpe deelt de leiding van de militie met de zelfingenomen kapitein George Wickham (Henshall), waar hij al snel mee in conflict komt als ze een bijeenkomst van de arbeiders onder controle willen houden. De groep arbeiders wordt geleid door Matt Truman (Glenister), een jeugdvriend van Sharpe. Tijdens de bijeenkomst wil Sharpe Truman oppakken, maar de arbeiders laten gaan. Hij stelt een opstelling voor om dit te bereiken, maar Wickham slaat zijn advies in de wind, gaat tussen de arbeiders instaan en slaat er op los. Terwijl hij alle mensen die hem in de weg staan probeert neer te slaan en te doden, helpen Sharpe en Harper zoveel mogelijk mensen te ontsnappen. Uiteindelijk weet Truman te ontkomen en liegt Wickham over de gebeurtenissen tegen Sir Willoughby, waardoor Sharpe verdacht wordt van het veroorzaken van de chaos. Sharpe moet het tegendeel bewijzen en krijgt langzamerhand het gevoel dat hij aan de verkeerde kant van het gevecht staat.

Ondertussen is Sharpe’s vrouw Jane (Cruttenden) iets begonnen met Rossendale (Denisof), een laffe op geld beluste man. Hij erft een landgoed van zijn tante, waardoor ze dichtbij Yorkshire verblijven. Als Sharpe hierachter komt, wil hij ze confronteren met het feit dat ze zijn geld hebben gestolen.

Over deze tweede aflevering in de serie kan weinig anders gezegd worden dan de eerste aflevering ‘Sharpe’s Revenge’. De verhaallijn is wederom voorspelbaar en de karakters stereotype. De elite zijn de arrogante, wereldvreemde en soms gewetenloze mensen die alles doen voor macht en geld en zij zijn vanzelfsprekend de personen waar Sharpe zich tegen moet verzetten.

In deze aflevering maken personages tevens rare sprongen om de verhaallijn te sturen. Zo neemt Rossendale het in de loop van het verhaal plotseling op voor Sharpe, terwijl hij hem voorheen praktisch haatte en juist zijn best deed om Sharpe in een negatief daglicht te stellen. Ook Jane slaat om onduidelijke redenen om van een bange ex-vrouw naar een persoon die Sharpe veracht en Lady Anne helpt Sharpe door hem steeds van belangrijke informatie te voorzien, terwijl ze eigenlijk geen goed woord voor hem over heeft.

Pluspunt in deze aflevering is echter dat je als kijker meer te weten komt over het verleden van Sharpe. Yorkshire is de plek waar hij als jongen in een weeshuis is opgegroeid. Hij ontmoet daar een oude vriendin en probeert meer te achterhalen over zijn verleden, waar hij zich tot dan toe nooit in heeft verdiept en daarom niet weet wie zijn moeder is.

Dit deel blijft dan ook genoeg boeien. Dat komt met name door het goede spel van Sean Bean en het tempo van het verhaal. De stereotyperingen zijn zo nu en dan ergerlijk, maar zorgen tegelijkertijd ook voor een vermakelijke en simpele vertelling, waarin het goede en kwade zwart-wit en lijnrecht tegenover elkaar staan.

Karin van der Laan