Skin of Men, Heart of Beast – Peau d’homme coeur de bête (1999)
Regie: Hélène Angel | 94 minuten | drama, thriller | Acteurs: Serge Riaboukine, Bernard Blancan, Pascal Cervo, Maaike Jansen, Cathy Hinderchied, Virginie Guinand, Jean-Louis Richard, Guilaine Londez, Marc Andre Brunet
De Franse cinema heeft het begrip ‘praatfilm’ geïntroduceerd. Rolprenten waarin heel wat woorden aan relaties, het leven en de liefde worden vuilgemaakt. De sprekers hebben de gave om langs elkaar heen te praten of monologen af te steken waar niemand naar wil luisteren. In ‘Skin of Man, Heart of Beast’ (‘Peau d’homme coeur de bête’) wordt niet zoveel gepraat, maar het resultaat blijft hetzelfde: niemand luistert naar elkaar en jonge kinderen zijn de dupe van het egocentrische gedrag van hun ouders.
‘Skin of Man, Heart of Beast’, wat zoiets betekent als ‘Menselijk uiterlijk, hart van een beest’ gaat over de zusjes Aurelie en de puberende Christelle. Nadat hun moeder hen in de steek liet, woont het duo bij hun oma. Als hun norse vader Francky tijdelijk op non-actief wordt gesteld, besluit de politieman zijn kroost op te zoeken. De komst van pa zorgt al voor de nodige spanningen in huis, maar het leven van de meiden verandert pas echt als hun oom Coco langskomt. De man heeft vijftien jaar niets van zich laten weten en al snel blijkt waarom. Coco heeft een dubieus verleden, losse handjes en is een emotioneel kruitvat. Hij heeft alle contact met de wereld verloren en probeer wanhopig om de band met zijn familie te herstellen. Met fatale gevolgen…
Hélène Angel heeft een verontrustende thriller gemaakt. De film leunt zwaar op sfeer. Het kleurgebruik komt vervreemdend over. Het lijkt erop alsof je naar een oude rolprent zit te kijken, omdat de vale en scherpe kleuren doen denken aan oude Technicolor producties uit de jaren zestig. Toch gaat het om een speelfilm uit 1999. Ook de cameraopstelling, die de personages afwisselend dicht op de huid zit of juist vanaf een grote afstand in beeld brengt, roept een onbehaaglijk gevoel op. Angel heeft duidelijk veel naar “Twin Peaks” gekeken en inspiratie geput uit de wijze waarop David Lynch ogenschijnlijk alledaagse taferelen op een griezelige manier op je tv-scherm tovert.
De kracht van ‘Skin of Man, Heart of Beast’ schuilt in de intense vertolking van Blancan die de instabiele Coco op indrukwekkende wijze neerzet. De man is een beest, maar toch heb je medelijden met hem omdat je weet dat er iets aan hem mankeert. Iets waar de man zelf geen zeggenschap over heeft. De personages zijn complex en net als je besluit om een karakter te haten, verandert zijn of haar gedrag op slag zodat het irritante gedrag van daarvoor een stuk beter te begrijpen is.
Frank v.d. Ven