Song of Silence (2012)

Regie: Zhuo Chen | 98 minuten | drama | Acteurs: Qiang Li, Bingbin Wu, Yaning Ying

De economische ontwikkeling van China leidt tot maatschappelijke veranderingen, laat dat een feit zijn. Geld en moreel verval, het zijn al evenzeer oude broeders, lijkt ook onafhankelijk filmmaker Zhuo Chen te willen laten zien met ‘Song of Silence’, dat op het Hong Kong International Film Festival 2012 de Firebird Award Young Cinema won. De dove jonge tiener Jing (Yin Yaning) woont bij haar grootvader in een provinciestadje in Hunan. Zij poseert nu en dan naakt voor een artistieke oom, wat indirect leidt tot een schandaal en verhuizing naar haar vader, politieagent Haoyang (Li Qiang). Het tweede focuspunt van de film is Haoyang’s verveelde vriendin Mei (Wu Bingbin), die een popster wil worden. Jing en Mei moeten het met elkaar zien te vinden.

Hoe summier en globaal onze kennis van het Chinese leven ook moge zijn, de beelden die ons getoond worden in ‘The Song of Silence’ komen bekend voor. Een politieagent waarmee iedereen bevriend wil zijn, inclusief een jonge vriendin die veel uitgaat; de aandacht voor uiterlijk vertoon; de harde weg omhoog waarin kinderen weinig plaats hebben. Welvaart stinkt en de Chinezen willen het; net als wij toen de Amerikaan zijn wasmachine en Marlboro met ons ging delen en de lijndiensten voor het eerst richting Mallorca togen. Het is een eerste teleurstelling bij het zien van de film: er is zo weinig nieuws onder de zon terwijl de grimmige content potentie heeft. De tweeledige focus helpt wat dat betreft niet, want Mei is een verre van interessant personage, dat haar gitaar stukslaat uit een onbestemde frustratie, en niet overtuigend genoeg wordt vertolkt.

Waardoor het lot van Jing ons minder interesseert dan had gekund. De tweede teleurstelling is de fantasieloze zekerheid waarmee het verhaal volgens bovengenoemde plotlijnen richting ontknoping koerst; een ontknoping die bovendien goeddeels is te voorspellen. Verder heeft ‘Song of Silence’ die klassieke oosterse aanpak nodig van langzaam kijken en blijven opletten. Zingt Mei een liedje in een nachtclub, dan zegt de tekst die zij zingt meer over haar emoties dan het samenzijn met anderen, de gesprekken die zij voeren en de blikken die zij uitwisselen, zoals in een westerse setting. Misschien taboedoorbrekend in China zelf, is ‘Song of Silence’ voor de westerling een slap aftreksel van de films van Kim Ki-Duk. Zoals ‘The Bow’, dat eenzelfde thematiek heeft, maar via een poëtische beeldtaal wel culturen weet te verbinden.

Jan-Kees Verschuure