The Grudge (2020)

Regie: Nicolas Pesce | 94 minuten | horror | Acteurs: Tara Westwood, Junko Bailey, David Lawrence Brown, Zoe Fish, Andrea Riseborough, John J. Hansen, Demián Bichir, Joel Marsh Garland, Bradley Sawatzky, Lin Shaye, John Cho, Betty Gilpin, Stephanie Sy, Steven Ratzlaff, Jacki Weaver, Frankie Faison, William Sadler, Maria Anne Grant

‘The Grudge’ is een nieuw hoofdstuk in de horrorfranchise die begon met het even eigenzinnige als genietbare stukje filmkunst ‘Ju-on’ van Takeshi Shimizu. Deze smakelijke portie griezelkost werd gevolgd door de allesbehalve slechte, maar toch wat mindere Amerikaanse remake ‘The Grudge’ (ook geregisseerd door Shimizu) en nog een paar sequels. ‘The Grudge’ uit 2020 is geen sequel of prequel, maar veeleer een ‘sidequel’ zoals de makers het zelf noemen. Dit betekent dat de film een thematisch vergelijkbaar, maar op zichzelf staand verhaal vertelt dat ongeveer in dezelfde periode plaatsvindt als ‘Ju-on’. Bovendien speelt ‘The Grudge’ zich af in de Verenigde Staten in plaats van in Japan.

In ‘The Grudge’ zien we hoe de in Japan woonachtige Amerikaanse Fiona Landers zich in 2004 halsoverkop terug naar de Verenigde Staten spoedt omdat het niet bepaald pluis is in haar woning. Helaas neemt ze een vloek mee, waardoor ook haar nieuwe woonomgeving al snel wordt geteisterd door malicieuze bovennatuurlijke entiteiten. Een paar jaar later staan rechercheur Muldoon en haar partner voor een raadsel als ze op een afgelegen landweggetje een vrijwel onherkenbaar en groezelig uitziend lijk ontdekken. Het speurwerk van de rechercheurs wijst uit dat het lichaam toebehoort aan Lorna Moody, een vrouw die mensen met een euthanasiewens helpt om op een pijnloze en menswaardige manier uit het leven te stappen. Het spoor voert Muldoon naar het huis van de Mathesons. En laat dit nu net het huis zijn waar ook Fiona Landers woonde en zich in het recente verleden een vreselijk familiedrama heeft afgespeeld…

Wat gelijk opvalt aan ‘The Grudge’ is dat de makers kiezen voor een niet-lineaire vertelstijl. In plaats van het verhaal chronologisch te vertellen, springt de film heen en weer in tijd en ruimte. De rode draad is dat we de lotgevallen volgen van verschillende mensen die door de tijd heen het onheilspellende huis aan 44 Reyburn Drive hebben bewoond of bezocht. De tijdsprongen scheppen soms een beetje verwarring, maar zorgen er niet voor dat de film moeilijk te volgen is. Het grootste probleem is dat de gekozen aanpak weinig tijd laat voor een goede kennismaking met de verschillende karakters. Hierdoor missen veel personages body en diepgang en leef je als kijker niet echt mee met hun (soms gruwelijke) lotgevallen.

Maar ‘The Grudge’ schiet vooral – zeker in vergelijking met ‘Ju-on’ en de eerste ‘The Grudge’ – tekort op het gebied van sfeer- en spanningsopbouw. Regisseur Nicolas Pesce zoekt geregeld zijn toevlucht tot voorspelbare ‘jump scares’ en van originaliteit gespeende horrorclichés. Bovendien komt de spreekwoordelijke aap al (te) snel uit de mouw. Hierdoor krijgt de film zelden het beklemmende sfeertje dat eigenlijk nodig is om een horrorprent van dit type tot echt genietbaar kijkvoer te maken. Visueel is ‘The Grudge’ trouwens wel dik in orde. De unheimische geestverschijningen zien er behoorlijk macaber en angstwekkend uit, terwijl de film ook niet bang is om de kijker te trakteren op flink wat bloed en een paar afgehakte vingers. Ook het acteerwerk is voor een horrorfilm best redelijk.

Als op zichzelf staande film is ‘The Grudge’ een horrorprent van gemiddelde kwaliteit: wat betreft effecten en camerawerk heel behoorlijk, maar niet verrassend en spannend genoeg om je echt naar het puntje van je stoel te brengen. Een vergelijking met de eerste twee films van de Grudge-franchise zorgt er helaas voor dat deze tekortkomingen nog wat duidelijker aan het licht komen.

Frank Heinen

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 9 januari 2020
VOD-release: 29 mei 2020
DVD- en blu-ray-release: 29 mei 2020