The Hours (2002)

Regie: Stephen Daldry | 114 minuten | drama | Acteurs: Julianne Moore, Meryl Streep, Nicole kidman, Ed Harris, Clare Danes, Stephen Dillane, Miranda Richardson, George Loftus, Charley Ramm, Sophie Wyburd, Lyndsey Marshal, Linda Bassett, Christian Coulson, Michael Culkin, John C. Reilly, Jack Rovello, Toni Collette

Het boek was beter, zegt iedereen altijd. Behalve als het boek slecht was, dan kan de film nog wel eens verrassend uit de hoek komen. Maar wat krijg je als het boek verzengend goed is en de film qua zeggenskracht en beeld het boek zo mooi aanvult dat je met opengesperde ogen twee uur lang zit te zwelgen in schoonheid?

Laura Brown: We’re baking the cake for daddy, to show him that we love him.

Richie Brown: Otherwise he won’t know?

[pause]

Laura Brown: That’s right.

De meest aangrijpende scène in een film vol zelfmoord, depressie en verloren liefdes gaat, gek genoeg, over het bakken van een verjaardagstaart. Laura Brown probeert in haar perfecte Amerikaanse droomhuis de perfecte taart te bakken voor haar jarige man. De schrijnende volharding waarmee ze de taart te lijf gaat is een subtiele metafoor voor het onderwerp van ‘The Hours’; de manier waarop mensen door hun omgeving in een bepaalde rol worden geduwd en hoe ze zich daar al dan niet aan ontworstelen. Laura wordt in de rol van ‘perfecte huisvrouw en moeder’ geperst, Clarissa kan niet anders dan altijd de zorgende, begripvolle gastvrouw zijn, en Virginia wil eigenlijk dood en moet voor haar omgeving blijven leven.

Schrijver Michael Cunningham (die overigens nog een cameo heeft als ’toevallige voorbijganger op straat’) zette in zijn boek de belevingswereld van de drie vrouwen zo goed en invoelbaar neer dat je pijnlijk realistische kijkjes in hun leven krijgt. Regisseur Daldry (in één klap beroemd na zijn eerdere ‘Billy Elliot’ (2000)) weet dit moeilijk verbeeldbare boek niet alleen om te zetten in een prachtige, begrijpelijke film, maar weet er zelfs met beelden nog extra lagen aan toe te voegen. Let bijvoorbeeld op het gebruik van kleuren en bloemen (Virginia Wolf veel rood, Laura Brown geel, Clarissa Vaughn blauw. Rood, geel en blauw waren de vaste kleuren van Virginia Woolf, later nog beroemd geworden door het schilderij who’s afraid of red, yellow and blue van Barnett Newman).

Vooral Julianne Moore zet een onvergetelijke rol neer als de gekwelde, onbegrepen Mrs. Brown (Gwyneth Palthrow werd ook genoemd voor deze rol, godzijdank is ons dat bespaard gebleven, want Moore maakt het onmogelijk om je iemand anders in die rol voor te kunnen stellen). Ze doet onbegrijpelijke en onvergefelijke dingen en toch lijd je met haar mee. Streep is erg goed als de verwarde intellectueel die al jaren voor haar aan aids stervende eerste liefde zorgt. Wat betreft acteerprestaties is Kidman, die haar Oscar waarschijnlijk vooral te danken had aan haar enorme valse neus, de minste van de drie. Haar Virginia Woolf is nogal irritant en de minst invoelbare van de drie. Maar als geheel is het een schitterend verweven verhaal, de afwisselingen tussen de drie verhaallijnen en hoe hun levens verweven zijn met elkaar; in een woord geweldig werk.

Liesbeth Broekhuyse

Waardering: 5

Bioscooprelesae: 20 maart 2003