The Lost Angel (2005)

Regie: Dimitri Logothetis | 96 minuten | thriller | Acteurs: Alison Eastwood, Nicholas Celozzi, Judd Nelson, Claire Anstead, Neville Edwards, John Rhys-Davies, Susan Martin, Andrea Runge, Darcy Laurie, Sera-Lys McArthur, Rob van Meenan, C. Thomas Howell, Gerald Lenton-Young, Eugene Lipinski, Alan Bratt, Jennifer Zurowski, Scott A. McGillivray

Jongetje van 13 jaar tegen zijn vriendje: “Hey, moet je horen ik heb toch zo’n vette film gehuurd!”
-Vriendje 13 jaar: “Ja? Vertel op welke is het?”
Jongetje: “The Lost Angel. Gaat over een seriemoordenaar die rituele moorden pleegt en de Bijbel als inspiratiebron gebruikt!”
-Vriendje: “Wreed! Die moet ik zien! Cool verhaal zeg en nog origineel ook!”

Ja, wie is er nu niet jong geweest? Iedere filmfan heeft zo wel z’n lievelingsfilm gehad, die achteraf nogal fout bleek te zijn. Zoals het complete oeuvre van Steven Seagal of Hillary Duff bijvoorbeeld. In je gedachte lijkt zo’n film altijd zo stoer en gaaf, maar met het verstrijken der jaren blijkt dat je je eerdere mening grondig moet herzien. Dat, beste lezer, heet smaak ontwikkelen. En een film als ‘Lost Angel’ valt precies in de categorie ’tweenerfilm’. Een film voor puberende jeugd die nog niet zoveel eisen stellen aan cinematografische ervaringen. ‘The Lost Angel’ is zo’n ’tweenerfilm’ voor puberende jongetjes. Een film als deze is zo erbarmelijk slecht dat alleen jonge mensen met weinig kennis van films, er van kunnen genieten. Niets mis mee hoor, maar voor de serieuzere cinefiel is ‘The Lost Angel’ net zo welkom als hondepoep onder een schoen of mieren bij een pick nick.

Maar voordat ‘The Lost Angel’ tot op het bot gefileerd gaat worden door ondergetekende, gaan we eerst maar eens wat aandachtiger naar het verhaal kijken. De film gaat over politieagente Billie Palmer (Eastwood) en haar team. Al snel blijkt dat Palmer gebukt gaat onder een nog onduidelijk jeugdtrauma. Haar methodes zijn ongekend hard en al haar emoties kropt ze op. Ondertussen moet het team een gestoorde killer tegenhouden, de verdachten blijven maar komen en de slachtoffers vallen bij bosjes. Palmer zet alles op alles om de psychopaat in de kraag te kunnen vatten, maar of dat lukt…

Het tenenkrommende introfilmpje waar je de credits voorbij ziet komen, voorspelt al weinig goeds. Zelden was er zo’n erbarmelijk slecht broddelwerkje uit een Pc gekomen, zelfs 10 jaar geleden kon je niet meer met goed fatsoen met zo’n amateuristsich prul aankomen. Helaas houdt de ellende niet op bij de intro.

Het zal je al snel duidelijk worden dat ‘The Lost Angel’ zijn uiterste best doet om spannend te willen worden. Regisseur Dimitri Logothetis gebruikt alle cliché’s uit het genre om zijn publiek bang te maken. Dat dat niet echt wil lukken, had je waarschijnlijk al begrepen. Dat is ook niet zo verwonderlijk als je al vanaf het begin van de film geconfronteerd wordt met ongeïnspireerd acteerwerk, slappe special effects en een sfeerloze setting.

Door de zeer neppe effecten komt ‘The Lost Angel’ totaal niet over. Zo is het bloed van de slachtoffers veel te rood, wat resulteert in onbedoelde reclame voor een ketchupmerk. Het overtuigt geen moment. Ook de personages komen maar niet tot leven. Dat ligt deels aan de acteurs die met zichtbaar veel moeite hun geld lopen te verdienen. Vooral Alison Eastwood heeft niet veel zin in haar rol en sjokt nogal verdwaasd rond.

Veel kansen om nog iets van hun stereotype en uitgemolken personages te maken is de acteurs ook niet gegund. Een getroubleerde politieagent, een mysterieuze priester en een psychopatische Goth: je kent het wel. Het blijft fascinerend om te zien dat B-filmregisseurs nog altijd de verguisde Lombroso-theorie gebruiken. Voor de leek: Lombroso bedacht een theorie waarin misdadigers te herkennen waren uit hun uiterlijk. Zware wenkbrauwen, een grote kinnebak: dan heb je waarschijnlijk te maken met een duister sujet.

‘The Lost Angel’ pikt deze inmiddels al lang ontkrachte Lombroso-theorie weer op. Criminelen herken je al ver vantevoren, want die hebben donkere wenkbrauwen en een onaantrekkelijk smoelwerk. Ook is het duidelijk, volgens regisseur Logothetis dat fans van Gothic-muziek nogal slechte mensen zijn. Ze schminken hun gezicht! De ‘bad guy’ van ‘The Lost Angel’ is dan ook uiteraard een oerslechte Goth.

Helemaal stupide wordt het als het zusje van hoofdpersonage Palmer als overtuigd Goth, ineens doorsnee kleding gaat dragen. De regisseur wil met deze uiterlijke verandering aangeven dat het meisje weer tot de goede kant van de wet behoort en de dunne scheidslijn tussen goed en kwaad heeft verlaten. In haar doorsnee kloffie wordt het zusje ineens populair, ze krijgt direct een vriendje en iedereen die haar als Goth negeerde wil nu wel ineens met haar praten. Ook haar grote zus vindt haar ineens stukken leuker! Tja.

Tegen het einde van ‘The Lost Angel’ slaat de regisseur een geheel andere richting in. Vanuit het niets wil hij er een erotische thriller van maken. Waar de film uitermate zedig begon, daar eindigt ie op een quasi erotische manier. Nu moet je je van de erotiek van deze film nu ook weer niet te veel voorstellen trouwens.

Zelden is er op zo’n kunstmatige en klinische manier geprobeerd om seks in beeld te brengen. Tragisch en onbedoeld komisch dieptepunt is een lapdance-scené waarin Eastwood nogal onbeholpen een verdachte probeert op te geilen en zo tot een bekentenis te dwingen. Het slaat werkelijk nergens op, laat staan dat het iets toevoegt aan het verhaal. Het is duidelijk dat Logothetis met seks probeert zijn hopeloos mislukte film wat op te leuken. Nice try, but no cigar…

Zonder je verder te vervelen met gedetailleerde beschrijvingen van de soundtrack, sfeer en decors van ‘The Lost Angel’ kun je van ondergetekende aannemen dat ook deze elementen bijzonder slecht zijn uitgewerkt. Films als deze zie je over een jaartje terug in de late avonduren van SBS 6 en Veronica. Dergelijke rommel kost weinig om aan te kopen en dat er geen hond naar kijkt maakt dan ook niets uit.

‘Tweeners’ en mensen die niet teveel eisen stellen aan film, kunnen deze ‘Lost Angel’ misschien nog een kans geven. Maar ieder zichzelf respecterende filmfan kan deze productie rustig aan zich voorbij laten gaan.

Frank v.d. Ven

Waardering: 1