The Wild Robot – De wilde robot (2024)

Recensie The Wild Robot CinemagazineRegie: Chris Sanders | 103 minuten | animatie, science fiction | Originele stemmencast: Lupita Nyong’o, Pedro Pascal, Kit Connor, Bill Nighy, Stephanie Hsu, Matt Berry, Ving Rhames, Mark Hamill, Catherine O’Hara, Boone Storm, Alexandra Novelle, Raphael Alejandro, Paul-Mikél Williams, Eddie Park, Dee Bradley Baker, Randy Thom, Avrielle Corti, Keston John, Max Mittelman, Piotr Michael, Alessandro Beghi, Tiago Martinez, Becca Last, Madelyn Turpin, Kayleigh Rayne, Isabelle Tupin, Beckett Blomberg, Damon Fung, King Moore, Collin Erker | Nederlandse stemmencast: Gijs Naber, Sosha Duysker, Matheu Hinzen, Thom Hoffman, Tara Hetharia, Jack Wouterse, Murth Mossel, Kes van den Broek, Roman Derwig, Niels Schlimback

Onze wereld wordt steeds meer beheerst door computers, robotica en Artificial Intelligence. Niet iedereen ziet die ontwikkeling met evenveel enthousiasme tegemoet. Want een robot kan misschien snel en efficiënt bepaalde taken en handelingen uitvoeren, maar zodra er emoties, nuance en een persoonlijke touch bij komen kijken, schiet zo’n machine tekort. Een robot is immers niet geprogrammeerd om gevoelens te hebben. Maar zouden ze die wel kunnen ontwikkelen, als ze in de juiste omgeving terechtkomen? Met dat idee in het achterhoofd schreef de Amerikaanse kinderboekenauteur en illustrator Peter Brown in 2016 ‘The Wild Robot’, dat prompt op de New York Times Bestseller-lijst kwam en meerdere prijzen in de wacht sleepte.

Filmmaker Chris Sanders, die samen met Dean DeBlois de superieure animatiefilmtrilogie ‘How to Train Your Dragon’ regisseerde, hoorde zijn dochter destijds al eens enthousiast praten over Browns boek, maar het zou nog jaren duren voordat hij het verhaal zelf zou lezen. Dat gebeurde pas toen hij van DreamWorks Animation het aanbod kreeg om ‘The Wild Robot’ te verfilmen, maar hij was meteen verliefd op het ogenschijnlijk simpele verhaal, waar vele diepere lagen en thema’s achter schuilgaan. Vooral de manier waarop het verhaal het thema moederschap aankaart, raakte hem diep. Brown gebruikt in zijn boek vriendelijkheid als een overlevingsmechanisme en ook daar kon Sanders voor zijn filmversie wel mee uit de voeten.

Het centrale personage in ‘The Wild Robot’ is ROZZUM Unit 7134 (stem van Lupita Nyong’o), een multifunctionele robot die bij een schipbreuk overboord is geslagen en aanspoelt op een onbewoond eiland. Haar systeem heeft de crash wonderwel overleeft en eenmaal opgestart gaat ‘ROZ’ direct op zoek naar taken om uit te voeren; zo is ze immers geprogrammeerd. Sommige dieren die op het eiland wonen zijn argwanend, maar de meesten slaan op de vlucht voor dit stalen monster met haar lange, uitrekbare armen en laserogen. Door haar onhandige start op het eiland wint ROZ gelijk de sympathie van de kijker. Maar haar geklungel brengt haar ook in de problemen, als ze bijna in een ravijn stort. Haar val wordt echter gebroken door een vogelnest, maar daarbij vinden wel moedergans en vrijwel al haar eieren de dood. Op één na.

Dat ‘The Wild Robot’ zo nuchter met de dood omgaat – in de natuur draait het immers ook uitsluitend om overleven – is een verademing. Dat fatalistische karakter van de natuur wordt hilarisch geïllustreerd door moeder Possum (Catherine O’Hara) en haar kroost, maar dat terzijde. Het beschermen van het ene ei dat de crash overleefd heeft, ziet ROZ als haar nieuwe taak. Dus de sluwe vox Fink (Pedro Pascal) wordt vakkundig weggehouden bij het kleinood. Al duurt het niet lang of het ei breekt en een jong gansje komt tevoorschijn. Een baby hecht zich aan het eerste dat het ziet en dat is in dit geval ROZ. Het kuiken, dat later Brightbill (Kit Connor) wordt genoemd, zou het in de natuur nooit overleven, maar doordat ROZ zich, met hulp van Fink, over hem ontfermt (nieuwe taak!) kan hij zich toch ontwikkelen tot een gansje. Het drietal outcasts vormt zo een bijzonder gezinnetje. Al levert het feit dat ROZ hem niet kan leren hoe hij moet zwemmen of vliegen Brightbill in zijn latere leven wel de nodige problemen op.

Het verhaal van ‘The Wild Robot’ biedt in principe niets uitzonderlijks; het is vooral wat Sanders ermee gedaan heeft wat deze film zo geweldig maakt. Neem alleen al de animatiestijl. Sanders’ doel was om ‘een Monet-schilderij in een Miyazaki-bos’ te creëren. Dat klinkt overambitieus, maar hij heeft het wél voor elkaar gekregen, want ‘The Wild Robot’ is een levend schilderij. Kijk bijvoorbeeld eens goed naar wat je ziet en neem dat vooral ook de prachtige achtergronden met hun handgeschilderde look eens goed in je op; die zou je stuk voor stuk kunnen inlijsten en aan je muur kunnen hangen. Ook in dit opzicht is ‘The Wild Robot’ een verademing ten opzichte van de met CGI gecreëerde eenheidsworst die je in veel andere moderne animatiefilms ziet.

Maar ook op andere vlakken toont ‘The Wild Robot’ zich een animatiefilm van de buitencategorie, die een fijn gevoel voor humor tentoonspreidt op onverwachte momenten en een oprechtheid ademt die je zelden ziet in dit genre. Het opmerkelijke is, dat ondanks het feit dat er geen enkel menselijk personage in ‘The Wild Robot’ voorkomt, de film menselijker aanvoelt dan menig Hollywoodfilm. Dat komt mede door de universele thema’s die centraal staan; ouders, kinderen en opvoeding (inclusief de puberperikelen en het lege-nestsyndroom). Voor wie zelf ouder is, schuilt er bovendien een wijze les in: soms moet je net als ROZ de manier waarop je geprogrammeerd bent even loslaten en vertrouwen op wat je hart je ingeeft.

‘The Wild Robot’ toont aan dat robots en emoties tóch samen blijken te gaan, alleen niet op de manier waarop je dat zou verwachten. Chris Sanders levert na de ‘How to Train Your Dragon’-trilogie opnieuw een wonderschone animatiefilm af waarbij je het vast niet droog zult houden!

Patricia Smagge

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 9 oktober 2024