Trauma (2004)

Regie: Marc Evans | 88 minuten | drama, thriller | Acteurs: Colin Firth, Naomie Harris, Mena Suvari, Tommy Flanagan, Alison David, Cornelius Booth, Dermot Muraghan, Jamie Owen, Kirsty Young, Jamie Cameron, Justin Edwards, Nicola Cunningham, Paul Rattigan, Sean Harris, Kenneth Cranham, Nina Hossain, Dorothy Duffy

Een stortvloed van versnelde beelden, vage flashbacks en quasi-veelzeggende blikken plus personages die door gehavende ruimtes met blauw, véél blauw, lopen. Zie mij eens moeilijk doen, moet regisseur Marc Evans (‘My Little Eye’ (2002), ‘Beautiful Mistake’ (2000)) bij het maken van ‘Trauma’ hebben gedacht. Het resultaat van zijn inspanningen? Een tergende, pretentieuze, volstrekt onnavolgbare film.

Zo loopt Ben, de man om wie de film draait, na zijn ontslag uit het ziekenhuis opeens langs een levensgroot Mariabeeld in een ranzig gebouw met veel gangen en een kamer met tientallen televisietoestellen. Wat hij daar doet wordt pas veel later duidelijk: de beste man is verhuisd naar een gebouw dat eens als ziekenhuis fungeerde. Op deze plek zag ooit het idool van Ben, Lauren Parris (Alison David), het levenslicht. Helaas is deze filmster of zo vermoord en wordt Ben ervan verdacht haar te hebben afgeslacht. En dat terwijl – je zou het bijna vergeten – hij ook net heeft gehoord dat zijn vrouw is overleden.

In deze voor hem nare tijden koestert Ben zijn vriendschap met Charlotte en die met – jawel – zijn mieren. Deze beestjes symboliseren iets. Ben zegt namelijk: Mieren zijn net mensen, alleen maken zij elkaar niet af. Ook heeft hij wat met spinnen. Aangezien de regisseur regelmatig op deze dieren in zoomt, zullen deze harige types ook wel ergens voor staan.

Halverwege de film druppelen verwijzingen naar geesten en aura’s binnen, komt een soort van Engelse Jomanda in beeld en heeft Ben bloederige dromen. Hierdoor krijgt de thriller ook iets van een horrorfilm. Dit effect wordt versterkt door de filmmuziek die elke beweging van de hoofdrolspelers vergezeld. Deze klanken hebben grote voorspellende waarde: ontdekken de personages iets engs, dan klinkt er tromgeroffel, dreigt er gevaar, dan krassen de violen. Waarschijnlijk was Evans bang om iets aan de verbeelding van zijn kijkers over te laten.

Even tergend als de niet te stoppen spookhuismuziek is de performance van Colin Firth, ook bekend als de “love interest” van ‘Bridget Jones’. Hij heeft het in de film heel zwaar. Dit blijkt uit zijn gezucht en gefrons. Waarom hij het nu eigenlijk zo moeilijk heeft, boeit voor geen meter. Het lijkt alsof zijn personage uit een ei is gekropen: de film onthult weinig tot niets over zijn beroep, sociale leven en zijn familieverleden – al is er wel iets met een auto-ongeluk waarbij zijn ouders omkwamen. Het is onmogelijk om voor zo’n vlak type sympathie op te brengen.

Aantrekkelijk is hij ook al niet. In ‘Trauma’ is Firth een suffe kruising tussen René Mioch en de Nederlandse schrijver Kluun. Hierdoor is het volstrekt ongeloofwaardig dat de tintelende Charlotte, gespeeld door de blonde ster uit ‘American Beauty’ (1999), iets in hem ziet en hem nog kust ook.

Tja, ‘Trauma’ is gewoon een film waaraan met de beste wil van de wereld geen plezier valt te beleven.

Patricia Jacob