Under the Silver Lake (2018)
Regie: David Robert Mitchell | 139 minuten | komedie, misdaad | Acteurs: Andrew Garfield, Riley Keough, Topher Grace, Jimmi Simpson, Zosia Mamet, Callie Hernandez, Riki Lindhome, Summer Bishil, Grace Van Patten, Patrick Fischler, Luke Baines, Laura-Leigh Claire
Sam (Andrew Garfield) loopt door nachtelijk Los Angeles als voor hem plots een stinkdier dood neervalt. Het is een startschot voor een reeks bizarre gebeurtenissen die het hoofdpersonage ten deel vallen. Na het bespieden van een jonge vrouw (Riley Keough) bij het zwembad raken de twee in contact. Een dag later blijkt deze Sarah echter van de aardbodem verdwenen. Wat volgt is een ingewikkelde zoektocht naar het lot van Sarah, waarbij Sam langzaam gaat geloven in het bestaan van verborgen boodschappen en codes, aangewakkerd door een complotdenker (gespeeld door de bijna vleesgeworden vreemdheid Patrick Fischler, onder meer uit ‘Mulholland Drive’). En dan is er nog een hondenmoordenaar actief in de buurt, kan Sam meermaals zijn huur niet betalen en blijken zijn omstanders flink wat hinder te ondervinden van de geur die om Sam heen hangt.
‘Under the Silver Lake’ is een merkwaardige film. Het is het soort film dat je niet vaak meer ziet: licht obscure cinema die zeker niet geschikt is voor een groot publiek. Menig filmkijker zal daarom wat moeite hebben met ‘Under the Silver Lake’. De film heeft een moeilijk toegankelijke hoofdpersoon en verkiest surrealisme en mysterie boven het conventionele. Tijdens het kijken van de film werpt zich niet voor niets de vergelijking op met cultfilms als ‘The Big Lebowski’ en ‘Inherent Vice’, waarin een verdwaasde hoofdpersoon verdwaald raakt in een haast niet te volgen plot. Qua sfeer komt de film eerder in de buurt van het werk van David Lynch.
Regisseur David Robert Mitchell (‘It Follows’) strooit sowieso gretig met verwijzingen naar filmklassiekers, waarbij vooral het werk van grootmeester Alfred Hitchcock wordt bezongen. Denk maar aan de continue nadruk op voyeurisme (‘Rear Window’). Zo bespiedt Sam meer dan eens zijn buurvrouw, en trekken zijn voyeuristische gevoelens hem uiteindelijk mee in een ondoorgrondelijk moeras van mysterie. Of denk aan een geweldig ironische scène waarin een vriend van Sam een fotomodel bespiedt met een drone, terwijl hij ondertussen mijmert over het totale gebrek aan privacy in de huidige tijd. Maar tijdens het kijken van de film is het ook lastig om niet te denken aan ‘Vertigo’ en de ongezonde, soms zelfs perverse obsessie met een vrouw.
‘Under the Silver Lake’ weet zeker te intrigeren en fascineren. De focus op het ontcijferen van verborgen boodschappen draagt eraan bij dat je als kijker ook voortdurend op zoek gaat naar de talloze verwijzingen die Mitchell in zijn film heeft verwerkt. Toch is het jammer dat de film naar het einde toe wat in moet boeten op haar mystiek. Wat hierbij ook niet helpt is dat de film een minuut of twintig te lang is. Op een gegeven moment hebben de bizarre plotwendingen en (al dan niet bestaande) verborgen boodschappen de kijker ook wel lamgeslagen.
Waar ‘It Follows’ vragen opriep over de bekrompen omgang met seks, vormt ‘Under the Silver Lake’ mogelijk een waarschuwing voor de vatbaarheid van jonge, verdwaalde zielen voor complottheorieën en charlatans. Het uit zich mooi in een scène halverwege de film, als Sam zich heel even de leegheid van zijn eigen bestaan lijkt te beseffen. Met de acteerprestaties zit het sowieso wel goed: Andrew Garfield is hier uitstekend op zijn plek. Met een constante blik van verwondering en verwarring doet Garfield op momenten denken aan voorgangers als Jeff Bridges (‘The Big Lebowski’) en Joaquin Phoenix (‘Inherent Vice’), al mist hij net de finesse en humor om zich zijn vreemde karakter écht eigen te maken. Interessanter is de fijn mystieke bijrol van Riley Keough, die met interessante filmkeuzes als ‘It Comes At Night’ en ‘American Honey’ eerder al liet zien meer te zijn dan enkel de kleindochter van Elvis Presley.
‘Under the Silver Lake’ laat mooi zien hoe een perverse obsessie uit kan monden in paranoia, waanzin en gekte, maar ook een gevoel van zingeving teweeg kan brengen. Het is interessant dat Mitchell heeft gekozen voor een meer surrealistische aanpak ten opzichte van ‘It Follows’, al kan hij het niet laten om af en toe wat gruwelijke speldenprikjes uit te delen. Het is zonde dat de film in de afronding net iets tekort schiet en iets te vol zit, maar Mitchell is er zeker in geslaagd opnieuw een interessante film te maken die wederom stof tot nadenken biedt, en zich op lange termijn wellicht kan ontwikkelen tot licht obscure cultfilm.
Alex Mazereeuw
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 9 augustus 2018
DVD- en blu-ray-release: 11 december 2018