Zwarte zwanen (2005)

Regie: Colette Bothof | 88 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Carice van Houten, Dragan Bakema, Mohammed Chaara, Tamara Louw, Mercedes Lotero, Adewale Akwande, Miguel Ángel, Yolanda Carmone, Leandro

De regisseuse wilde een zinderende film maken over een gepassioneerde liefde, die tragisch afloopt, een amour fou. Over twee jonge mensen die zo worden meegesleept door elkaar en hun gevoelens dat ze er letterlijk in verzuipen. Verzuipen in de liefde. Wie wil dat eigenlijk niet?
De titel verwijst naar een oud kinderliedje over zwanen, het naar Engeland varen en een gebroken sleutel. Deze gegevens komen met de nodige symboliek in de film terug. De makers wilden niet alleen zichtbaar, maar vooral ook invoelbaar maken hoe vaag de grens soms is tussen passie en obsessie, liefde en waanzin, gekte en gezond verstand. Zeker voor verliefde jongeren, die op weg naar de volwassenheid terechtkomen in een jungle van trial en error. Carice van Houten speelt de warrige op de rand van waanzin verkerende Marleen en Dragan Bakema is de potente Vince. Een debuutfilm die het wel verdient gezien te worden, maar die geen alles overweldigende indruk achterlaat.

Bij deze film heeft de soundtrack een belangrijke functie. Die soundtrack zit zonder meer goed in elkaar en past uitstekend in de sfeer die deze film uitademt.  De muziek doet op sommige momenten een beetje aan de techno-Rai-muziek uit de film ‘Vengo’ denken, maar zet samen met het maximale gebruik van de desolate landschapsbeelden van het ruige en verlaten Zuid Spanje de sfeer goed neer. Carice van Houten en Dragan Bakema acteren zeer geloofwaardig.

De locatie van het vissersbootje waar zij verblijven is wel erg paradijselijk weergegeven, als een soort moderne Robinson Crusoe-variant. Deze setting past wel weer goed als achtergrond voor de afwisselende woede-uitbarstingen en de obsessieve verlangens van vooral Marleen. De verhaallijn komt op sommige momenten wat sterk gedramatiseerd over en ontwikkelt zich nauwelijks en springt op sommige momenten een beetje van de hak op de tak. De dialogen lijden een beetje aan het manco dat je meer in films van Nederlandse bodem ziet, de teksten zijn niet altijd even sterk en worden soms wat opgezegd. Zou een dergelijke obsessieve liefdesrelatie niet wat meer vuur en vlam kunnen zetten in de dialogen? Echt afbreuk doet het echter ook weer niet aan het geheel.

Het einde doet een beetje geforceerd aan en zie je al van verre aankomen. Wat meer subtiliteit zou hier gekund hebben. Dat zullen we de regisseuse Colette Bothof niet aanrekenen, dat blijft een kwestie van persoonlijke voorkeur.

Rob Veerman

Waardering: 3

Bioscooprelease: 14 juli 2005