Anne Frank, mijn beste vriendin – Memories of Anne Frank (2009)
Regie: Alberto Negrin | 99 minuten | drama, geschiedenis | Acteurs: Emilio Solfrizzi, Rosabell Laurenti Sellers, Moni Ovadia, Panna Szurdi, István Hirtling, Mari Nagy, Gáspár Mesés, Gábor Róbert, Márta Egri, Péter Végh, Tibor Mertz, Csilla Bakonyi, Johanna Bodor
Ze was misschien wel de bekendste dagboekenschrijfster ter wereld. Anne Franks tragische verhaal is voor veel latere generaties de meest aangrijpende confrontatie met de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog. Dankzij Miep Gies, die de dagboeken van Anne bewaarde nadat ze door de nazi’s naar Auschwitz (en later Bergen-Belsen) werd gestuurd, en haar vader Otto Frank, die de dagboeken besloot uit te geven, is Annes verhaal wereldberoemd. Later verschenen ook andere boeken over Annes leven, van mensen die haar goed gekend hadden. Vroegere klasgenootjes en vriendinnetjes brachten hun verhalen naar buiten. Een van die vroegere vriendinnen is Hanneli Goslar, net als Anne vaan joodse komaf. Ze zaten samen op het Openbare Montessori School (dat later omgedoopt werd tot de Anne Frank School) en het Joods Lyceum. Hanneli werd al in juni 1943, ruim een jaar voor Anne, door de nazi’s opgepakt en naar een concentratiekamp gedeporteerd. In tegenstelling tot haar vriendin, overleefde zij de oorlog wel. Haar herinneringen aan de vriendschap met Anne liet ze door Alison Leslie Gold optekenen in het boek ‘Memories of Anne Frank’.
Geinspireerd door dat boek werd in 2009 door de Italiaanse filmmaker Alberto Negrin de televisiefilm ‘Anne Frank, Mijn beste vriendin’ gemaakt. Met een overwegend Hongaarse cast worden Hanneli’s ervaringen teruggehaald. Van de eerste ontmoeting met Anne op de lagere school, tot de laatste keer dat ze elkaar zien, in het concentratiekamp in Bergen-Belsen. In de eerste twintig à dertig minuten worden in razend tempo de gebeurtenissen getoond die vooraf gingen aan 4 augustus 1944, de dag dat de familie Frank verraden wordt. De hoofdmoot van de film speelt zich af in de concentratiekampen, waar Anne en haar familie talloze ontberingen moeten zien te doorstaan. Er wordt toegewerkt naar het dramatisch hoogtepunt: de laatste keer dat de meisjes elkaar zien, in Bergen-Belsen. Een echt hoogtepunt is dit echter niet, aangezien de gehele film maar een matte vertoning is. Dat heeft wellicht te maken met het matige acteerwerk. Alleen de Italiaanse acteur Emilio Solfrizzi, die Otto Frank speelt, weet bij vlagen de juiste snaar te raken. De ideeën van regisseur en scenarioschrijver Negrin zijn niet eens zo onaardig. De confrontaties tussen een rabbi en een jonge Duitse kampleider hadden fascinerend kunnen zijn, als deze beter waren uitgevoerd. Nu komt het allemaal wat geforceerd over. Om de een of andere reden vond Negrin het nodig een aantal scènes van een blauwgrijs filter te voorzien, wellicht om de sfeer van dood en verderf in de kampen nog extra in de verf te zetten. Een compleet overbodig stijlmiddel. Het is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk te noemen dat een groot filmcomponist als Ennio Morricone zijn medewerking verleende aan een amateuristisch product als dit, waarschijnlijk is het een vriendendienst aan Negrin, met wie hij in het verleden al meerdere malen samenwerkte. Het is misschien te kort door de bocht om te zeggen dat de muziek het beste aan ‘Anne Frank, Mijn beste vriendin’ is, want het verhaal blijft indrukwekkend en moet absoluut verteld blijven worden. Maar de tragische geschiedenis van Anne Frank is al vaker en (veel) beter verfilmd (waaronder de miniserie ‘Anne Frank: The Whole Story’ uit 2001 met Ben Kingsley als Otto Frank en Nederlandse sterren als Cees Geel en Peter Bolhuis in bijrollen), en die genieten zeker de voorkeur boven deze goedbedoelde maar erbarmelijk uitgevoerde versie.
Patricia Smagge