Balada triste de trompeta (2010)

Regie: Álex de la Iglesia | 107 minuten | drama, komedie, oorlog | Acteurs: Carlos Areces, Antonio de la Torre, Carolina Bang, Manuel Tallafé, Alejandro Tejerías, Manuel Tejada, Enrique Villén, Gracia Olayo, Sancho Gracia, Paco Sagárzazu, Santiago Segura, Fernando Guillén Cuervo, Fofito, Sasha Di Bendetto, Juan Viadas

Het verhaal is veelbelovend.

De Spaanse film ‘Balada triste de trompeta’ gaat over twee circusclowns, een vrolijke en een verdrietige. Wanneer de verdrietige clown verliefd wordt op het vriendinnetje van de vrolijke, breekt de pleuris uit in het circus. Wat de vrolijke clown niet weet: de belangrijkste levensles die zijn collega heeft meegekregen luidt dat niets zoeter smaakt dan wraak. Wat hij ook niet weet is dat zijn trieste collega heeft te kampen met een paar trauma’s uit de Spaanse burgeroorlog.

Het levert een bijzondere film op die niet bijzonder goed is. Regisseur/scenarist Álex de la Iglesia lijkt te hebben geput uit te veel voorbeelden. De uitbundige visuals herinneren aan het werk van medespanjaard Bigas Luna, de combi horror/oorlog zagen we al in ‘El laberinto del fauno’, het melodrama is Almodóvariaans,  zij het minder meeslepend. Verminkte clowns kennen we uit ‘The Dark Knight’ en de ontknoping heeft Hitchcockiaanse trekjes. Maar boven alles lijkt de film beïnvloed door de melodramatische opera van begin 20e eeuw. Drama en muziek laten geen enkele ruimte voor nuance, en wie goed luistert ontwaart zelfs een flinter ‘Pagliacci’ in de score.

Met al die invloeden kost het ‘Balada triste de trompeta’ moeite een consistente toon te vinden. De film begint met een Ramboclown in jurk en pruik die een bloedbad veroorzaakt in 1937, vervolgens gaan we naar een realistisch cafégevecht in het Madrid van de jaren 70, vervolgens zien we een uitbundige vrijpartij tegen de ramen van een bar en dan gaan we weer naar een spookhuis met de trieste clown en het meisje van zijn dromen. Dan zijn we nog geen kwartier onderweg en is de toon al verschoten van grotesk naar naargeestig naar uitbundig naar romantisch. Omdat de toon zo vaak van kleur verschiet, lukt het niet om mee te voelen met de sores van de circusklanten.

Gelukkig staat hier veel visuele pracht en praal tegenover en een serieuze boodschap over daden die nooit kunnen worden uitgewist. Naarmate de film vordert, zijn we ook wel benieuwd naar hoe het met die rare clowns zal aflopen. Dat alles maakt van ‘Balada triste de trompeta’ nog geen aanrader, maar wel een intrigerende, ambitieuze, dodelijk vermoeiende, uitbundige, bizarre, ergerlijke, veel te lange en -ondanks de veelheid aan invloeden – originele film.

Met een verhaal dat nooit verder komt dan veelbelovend.

Henny Wouters

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 28 april 2011