Steel City (2006)
Regie: Brian Jun | 95 minuten | drama | Acteurs: Jamie Anne Allman, Raymond J. Barry, Kristian Best, Michael Cowan, Clayne Crawford, James DeBello, America Ferrera, Celesta Gentelin, Rusty Gray, Tom Guiry, Ricardo Gutierrez, John Heard, James R. Hentrich, Richard Hoffman Jr., Amy Holland, Ian Ivkovich, Charlie Keshner, BJ Lange, Dennis Lebby, Heather McComb, James McDaniel, Laurie Metcalf, Si Osborne, James Simpson, George Stumpf, Jani Vorwerk, Carly Weiss, Robert Wood
‘Steel City’, ook wel een bijnaam voor de industriële steden die bekend staan en stonden om hun grote fabrieken en enorme productie van staal. En een industriestad belooft vaak niet veel goeds. Troosteloze straten en huizen, mensen die hun hoofd boven water proberen te houden, werkloosheid, en al het onmiskenbare persoonlijke leed dat zich in dergelijke uitzichtloze situaties manifesteert. Het gaat over die Amerikaanse steden waar ‘The American Dream’ al lang vergeten is en waar het op overleven aan komt.
Een prima setting voor een film dus, en al helemaal voor het genre drama. Daar lijkt het dan ook niet aan te liggen bij ‘Steel City’. Evenals de cameravoering en de prestaties die de acteurs leveren. Deze hebben zich ongetwijfeld goed ingeleefd in de misère van hun karakters. De pijn is van de gezichten af te lezen.
Raymond J. Barry (in de film Vic Lee) doet in de verte denken aan Jack Nicholson. Niet zozeer vanwege zijn verschijning, maar meer vanwege zijn intonatie en overdreven kalme, imposante manier van praten. Iets wat Barry ongetwijfeld mee heeft gekregen uit zijn theaterverleden, het spelen voor grote zalen. Feitelijk gezien is de enige overeenkomst tussen Nicholson en Barry dat zij beiden in New York zijn geboren en getogen.
De ingrediënten lijken bij ‘Steel City’ dus wel aanwezig te zijn. En toch blijft de film een vreemde eend in de bijt. De scènes kloppen, maar het verhaal komt niet goed op gang. De opbouw lijkt dan ook te missen.
‘Steel City’ draait om een familiedrama. Maar belangrijker nog, het deel van dat drama dat voor de buitenwereld is verzwegen en geheim gehouden. De ontrafeling daarvan zou redelijkerwijs de climax van de film kunnen zijn. Helaas komt het niet tot deze climax en krijg je als kijker tussen neus en lippen door de waarheid te weten. Daarna gaat dit gegeven samen met de film als een nachtkaars uit.
Schrijver en regisseur Brian Jun is er wel degelijk in geslaagd menselijk drama te presenteren. Maar de film manifesteert zich meer in een beschrijving dan in een sterk verhaal waarin je als kijker wordt meegezogen. Voor een dergelijk gegeven duurt de film misschien ook wel te kort. ‘Steel City’ kent weinig muziek, maar het gitaarspel en de countryachtige songs die te horen zijn vallen prima op hun plaats. Over de film hangt een blauwgrijze waas alsof je de beelden bekijkt vanuit een rokerig café. Het komt tegemoet aan de kille en uitzichtloze ondertoon van de film. Een sfeer die Jun al met al uitstekend heeft neergezet.
Tjeerd Kooistra