10.5: The Final Earthquake – Part II – 10.5: Apocalypse (2006)

Regie: John Lafia | 169 minuten | drama | Acteurs: Kim Delaney, Frank Langella, Beau Bridges, Melissa Sue Anderson, Dean Cain, Oliver Hudson, Carly Pope, David Cubitt, Tyrone Benskin, Garcelle Beauvais, Carlos Bernard, Barbara Eve Harris, Tamara Hope, Peter Outerbridge

Rampenfilms zijn al zo oud als de weg naar Rome. In filmencyclopedieën wordt ‘The Last Days of Pompeii’ uit 1935 over het algemeen als de eerste echte rampenfilm beschouwd. De ondergang van Pompeii door de uitbarsting van de Vesuvius in 79 na Christus werd op spectaculaire manier in beeld gebracht door dezelfde mensen die ook de (destijds) baanbrekende speciale effecten voor ‘King Kong’ (1933) hadden verzorgd. Meteen werd duidelijk dat de ontwikkeling van het rampenfilmgenre en de speciale effecten hand in hand zouden gaan. De meeste rampen konden om voor de hand liggende redenen immers nooit real life gefilmd worden.

In ‘10.5: The Final Earthquake – Part II’ lijkt het wel alsof de makers alle rampspoed die in eerdere films te zien was bijeen hebben gegooid. Aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, overstromingen, instortende gebouwen; in deze miniserie komt het allemaal voor. Voor een goed beeld van de uitgangssituatie is het handig als je als kijker deel I ook gezien hebt, maar dat is niet noodzakelijk. Men rolt zo gemakkelijk van de ene in de andere ramp dat je al gauw door hebt wat eraan vooraf gegaan is.

Als een aardbeving van ongekende proporties de westkust van Amerika treft, is er opnieuw werk aan de winkel voor seismologe Samantha Hill (Kim Delaney, bekend van de serie ‘NYPD Blue’). Samen met geoloog Jordan Fisher (David Cubitt, ‘Ali’) probeert zij in opdracht van de president van de VS Paul Hollister (Beau Bridges, de oudere broer van ‘The Big Lebowski’ Jeff) de ramp onder controle te houden. Samantha ontpopt zich als een toonbeeld van moed en veerkracht. Maar als een tsunami het eiland Waikiki van de kaart veegt, wordt ze bevestigd in haar angst voor de mogelijk desastreuze gevolgen van de beving. Naschokken, vulkaanuitbarstingen, explosies, vloedgolven en meteorologische verstoringen volgen elkaar in hoog tempo op en de scheur die daardoor in de aardkorst ontstaat dreigt het oostelijk en het westelijk deel van het continent van elkaar te scheiden…

Regisseur en schrijver John Lafia heeft een keur aan acteurs opgetrommeld die allemaal op hun eigen manier met de rampen geconfronteerd worden. Dean Cain (Superman in de serie ‘Lois & Clark’) is bijvoorbeeld een vrijwilliger die zich samen met zijn broer heeft aangemeld om te helpen bij reddingsacties. En laat nou net zijn schoonzusje, die pas ontdekt heeft dat ze zwanger is, onder het puin liggen. Een van de slachtoffers van de bevingen in Las Vegas blijkt de vader van dr. Samantha Hill, de gepensioneerde seismoloog Earl Hill (Frank Langella), te zijn. En de dochter van de president heeft zich aangemeld als vrijwilligster bij het Rode Kruis. Als haar maar niets overkomt, is de hoop die Beau Bridges – die overigens de ondankbare taak heeft een van de lafste Amerikaanse presidenten ooit te portretteren – en zijn first lady voortdurend hebben.

Zoals bekend gaat het bij rampenfilms voornamelijk om de special effects. Dat is bij ‘10.5: The Final Earthquake – Part II’ precies het geval. Alle andere factoren zijn ondergeschikt aan de wens de rampen zo shockerend en levensecht mogelijk in beeld te brengen. De dialogen zijn daardoor tenenkrommend, het acteerwerk belabberd (met uitzondering van Hollywood-veteraan Frank Langella) en het camerawerk erbarmelijk (de cameraman heeft gemeend in vrijwel elke scène regelmatig de zoomfunctie te moeten gebruiken, wat al gauw op de zenuwen werkt). Een rampenfilm hoort wellicht voornamelijk op de special effects te worden afgerekend. In dat geval voldoet ‘10.5 – Part II’ redelijk aan de verwachtingen. De rampen worden vrij geloofwaardig in beeld gebracht, begeleid door de prima soundtrack van Henning Lohner. Toch was er gezien het hoge budget ook daar meer uit te halen.

Het is vooral jammer dat er in ‘10.5: The Final Earthquake – Part II’ zo weinig aandacht is besteed aan de uitwerking van de dialogen en de personages, terwijl er tijd zal was (de film duurt bijna drie uur). De bedoeling is dat de kijker met hen mee gaat leven, maar in werkelijkheid maakt het hem niet zoveel uit of de personages het er dood of levend vanaf brengen. Gelukkig is er een belangrijk pluspunt aan deze verder matige film; het verrassende einde maakt een hoop frustraties goed.

Patricia Smagge