100 Streets (2016)

Regie: Jim O’Hanlon | 89 minuten | drama | Acteurs: Gemma Arterton, Idris Elba, Tom Cullen, Lorraine Stanley, Kierston Wareing, Ken Stott, Ryan Gage, Franz Drameh, Charlie Creed-Miles, Ashley Thomas, Mark Frost, Kola Bokinni, Emily Wyatt, Tim Treloar, Mark Aiken

Mozaïekfilms kennen zo’n beetje hetzelfde verloop. In het begin is er vaak een fysieke nabijheid die aangeeft dat de levens van de hoofdpersonages op het punt staan elkaar te kruisen. Meestal komen deze connecties tot volledigheid tegen het einde tijdens de uiteindelijke climax van het verhaal. ‘100 Streets’ is in dat opzicht niet anders.

De titel van de film slaat op het gebied waarbinnen de levens van drie totaal verschillende karakters zich afspelen. Dat die 100 straten in Londen zijn wordt wel als kenmerkend voor het verhaal gebracht maar heeft in feite weinig toegevoegde waarde. De drie levens zijn die van Max, voormalig rugbyfenomeen, die moet wennen aan zijn leven na de sport; Kingsley, een jongen uit de ghetto en George, een taxichauffeur, die graag kinderen wil met zijn vrouw, maar bij wie het leven niet altijd meezit. Bij alle drie valt voor het zien van de film een voorstelling te maken qua ontwikkeling van het karakter.

En daar zit precies de zwakte van de film: de voorspelbaarheid. Niet de voorspelbaarheid van de concrete gebeurtenissen, maar wel van de abstracte lijn in het verhaal. Natuurlijk glijdt een voormalig ster af naar bedenkelijk niveau. Natuurlijk ontgroeit de jongen de ghetto. En natuurlijk komen de mensen uit de middenklasse alledaagse uitdagingen tegen terwijl ze gewoon een normaal leven proberen op te bouwen.

Dat gezegd hebbende is de verhaallijn van George de taxichauffeur de meest interessante van de film en tevens de lijn die de minste aandacht krijgt. Dat is jammer want het is de minst voorspelbare van de drie. Want hoe verbeeld je de “strijd” van de middenklasse? Normaal voer voor sociaal-realistische drama’s, nu een klein deel van een geheel waardoor de nuance wegvalt. Deze nuance valt ook weg bij het verhaal van Max, maar dan in overtreffende trap. Max, gespeeld door Idris Elba, glijdt zo ver af in zo’n korte tijd dat het haast ongeloofwaardig wordt. De climax, dan wel anticlimax, van zijn verhaal is zo vergezocht dat het de geloofwaardigheid van de film ondermijnt.

Het einde van ‘100 Streets’ is ook het deel waar de film definitief door het ijs zakt. Als kijker wordt er wel heel veel van je voorstellingsvermogen, dan wel naïviteit gevraagd. Bijvoorbeeld bij de afsluiting van het verhaal van Kingsley, de jongen uit de ghetto. Het cliché van nog een slechte daad als prijs voor vrijheid wordt hier een op een overgenomen en is (dus) te voorspelbaar. En die kritiek geldt ook voor de film als geheel. Om de clichés, die overduidelijk in de verhalen aanwezig zijn, te minimaliseren is gekozen voor zulke vreemde en vergezochte uitspattingen, dat er film ontstaat die eigenlijk nergens echt geloofwaardig is.

Ton te Slaa

Waardering: 2.5

VOD- en Digital Download-release: 15 maart 2017
DVD-release: 7 juni 2017