Amber’s Story (2006)
Regie: Keoni Waxman | 87 minuten | drama | Acteurs: Elisabeth Röhm, Teryl Rothery, Myron Natwick, Sophie Hough, Jodelle Ferland, Zak Ludwig, Tim Henry, Karen Austin, Anthony Holland, Michael Adamthwaite, Greg Michaels, Malcolm Scott, Mitchell Kosterman, Claude Knowlton, James Purcell, Dagmar Midcap, Rob Morton, Rob Wilton, Trevor Roberts, Angela Moore, Chris Wild, Adrian Hough, Brenda Crichlow, Candus Churchill, French Tickner, Marke Driesschen, Wayne Charles Baker
Hoewel het nog altijd geen officieel genre is, kent iedereen wel het verschijnsel van de woensdagavondfilm. Sentimentele televisiefilms die op ware gebeurtenissen gebaseerd heten te zijn maar vooral uitblinken in ongeloofwaardigheid en overdrijving. Ze gaan steevast over dappere vrouwen die te maken krijgen met enge ziektes, enge echtgenoten of enge psychische aandoeningen, waarmee zij met de hulp van al even dappere lotgenotes korte metten maken. Enig oogmerk van die films is om de doelgroep, vrouwen van alle leeftijden en gezindten, een avondje lekker te laten janken.
‘Amber’s Story’ bezit bijna alle kenmerken van zo’n woensdagavondfilm, maar verschilt daar toch in één belangrijk opzicht van. Voor de moeder van Amber valt er nauwelijks een strijd te winnen. Amber Renee Hagerman wordt op negenjarige leeftijd van haar fiets gesleurd, waarna zij een paar dagen later verkracht en met doorgesneden keel wordt teruggevonden in een bos.
Deze waargebeurde nachtmerrie blijkt zich niet goed te lenen voor het format van een woensdagavondfilm. Amber’s voortijdige dood blijft steeds als een sombere schaduw over de film hangen. Hoe strijdbaar Amber’s moeder ook is en hoe goed we ook te zien krijgen hoe een Amber Alert werkt, de dood van het meisje is een veel te vroege en veel te gruwelijke climax om de rest van de film nog in leven te houden.
Zou je ‘Amber’s Story’ niet als een woensdagavondfilm beoordelen maar als een gewoon drama, dan werken alle woensdagavondelementen weer als dikke minpunten. Teveel tranen, teveel eendimensionale personages, teveel onhandigheden in het script, teveel teddyberen, jeugdfoto’s en schattige kindertjes. Bovendien is het acteerwerk niet altijd even sterk, terwijl ook de reclamecuts niet echt helpen.
Jammer is dat wel, want op zich is het verhaal over het (inmiddels flink bekritiseerde) Amber Alert zeker de moeite waard. De film past goed in een tijd waarin de roep om burgerwachten en andere particuliere initiatieven steeds luider klinkt. Door het verhaal in een woensdagavondformat te gieten, wordt deze kans volledig gemist. De arme Amber Renee Hagermann had een mooier monument verdiend dan deze naargeestige tranentrekker.
Henny Wouters