De Smurfen en het verloren dorp – Smurfs: The Lost Village (2017)

Regie: Kelly Asbury | 90 minuten | animatie, avontuur, komedie, familie, fantasie | Nederlandse stemmencast: Pip Pellens, Johnny de Mol, Bartho Braat, Kasper van Kooten, Hugo Kennis, Sarah Nauta, Ellen ten Damme, Jelka van Houten, Kees Tol, Koos van Plateringen, Roy Donders, Diederik Jekel, Tygo Gernandt | Originele stemmencast: Demi Lovato, Rainn Wilson, Joe Manganiello, Jack McBrayer, Danny Pudi, Mandy Patinkin, Dee Bradley Baker, Frank Welker, Michelle Rodriguez, Ellie Kemper, Julia Roberts, Ariel Winter, Meghan Trainor, Bret Marnell, Brandon Jeffords, Kelly Asbury, Jake Johnson, Gabriel Iglesias, Jeff Dunham, Gordon Ramsay

‘Ergens hier ver vandaan, waar paddenstoelenhuisjes staan, daar woont een volkje vrij en blij’. Iedereen die in de jaren tachtig opgroeide kent de tekenfilmserie rond de Smurfen. De blauwe, kabouterachtige figuurtjes die de Belgische striptekenaar Peyo creëerde en die het in vrijwel elk avontuur aan de stok krijgen met de boze tovenaar Gargamel en zijn kat Azrael, zijn ook anno 2017 nog altijd populair bij het publiek. Peyo gaf, met een knipoog naar ‘Sneeuwwitje en de zeven dwergen’, alle smurfen hun eigen (stereotiepe) persoonlijkheid, waar ze tevens hun naam aan verleenden. Een simpele karakterisering die aansloeg bij het (jonge) publiek. Grote Smurf (met witte baard en een onderscheidende rode muts en broek) is de baas van het zootje ongeregeld, dat onder meer bestaat uit Lolsmurf, Brilsmurf, Moppersmurf, Potige Smurf en Klungelsmurf. Merkwaardig genoeg leeft in het Smurfendorp maar één vrouwelijke smurf: Smurfin. Hoe dat precies zit, wordt duidelijk in de derde computer-geanimeerde speelfilm rond onze kleine blauwe vrienden, getiteld ‘De Smurfen en het verloren dorp’ (2017). Waar ‘De Smurfen’ (2011) en ‘De Smurfen 2’ (2013) nog combinaties waren van animatie en live-action, heeft Columbia Pictures nu gekozen voor louter animaties. Ook in de stemmencast zijn forse veranderingen doorgevoerd; geen enkele ster uit de vorige twee films (onder anderen Katy Perry, Hank Azaria, Neil Patrick Harris en Alan Cumming) keert terug. Daarvoor in de plaats zijn echter niet de minste vervangers gekomen (Demi Lovato, Rainn Wilson, Julia Roberts en Joe Mangianello).

Niet iedereen zal het weten, maar Smurfin werd ooit uit een stuk klei gecreëerd door de gemene magiër Gargamel, met de bedoeling om de Smurfen het hoofd op hol te brengen en hen tegen elkaar op te zetten. Zo kon hij ze gevangen nemen en hun magische krachten stelen. Zo ver kwam het echter niet; toen Smurfin ontmaskerd werd, slaagde Grote Smurf erin haar om te toveren in een goede smurf. In ‘De Smurfen en het verloren dorp’ gaat Smurfin op zoek naar haar verborgen talenten. Op een dag gaat ze op stap met Brilsmurf, Klungelsmurf en Potige Smurf. Dan ziet Smurfin een mysterieus wezen waarvan ze denkt dat het een smurf is. Wanneer ze het wezen volgen, wordt Smurfin plotseling gevangen genomen door Gargamel. Hij heeft ontdekt dat in het Verboden Bos nóg een Smurfendorp blijkt te zijn. Terwijl Smurfin door haar drie vrienden bevrijd wordt, heeft ze het plan bedacht om de smurfen in dat andere dorp te waarschuwen voor Gargamel. Geheel tegen de wens van Grote Smurf sluipt ze ’s nachts weg naar het Verboden Bos, opnieuw vergezeld door Brilsmurf, Klungelsmurf en Potige Smurf. In het bos komen ze bij een Smurfendorp dat geheel bevolkt wordt door vrouwelijke smurfen, geleid door Smurfwilgje. Grote Smurf heeft intussen in de gaten dat vier van zijn smurfen er vandoor zijn gegaan en zet de achtervolging in. Wanneer hij het Smurfendorp met de vrouwelijke smurfen ontdekt, blijkt Gargamel hem te zijn voor geweest en alle smurfen gevangen te hebben genomen. Ook hij zelf weet niet aan de boze tovenaar te ontsnappen. Alleen Smurfin kan de smurfen nog redden…

Peyo’s creatie uit 1958 (!) blijkt zestig jaar na zijn stripdebuut nog altijd tot de verbeelding te spreken, al is het verhaaltje van ‘De Smurfen en het verloren dorp’ wel behoorlijk voorspelbaar en weet de film zich niet te onderscheiden met zijn animaties. Sony Pictures Animation en Columbia Pictures waren al aan het scenario van deze derde film begonnen, terwijl het tweede deel in de reeks nog moest uitkomen. Enthousiasme is er dus volop, maar dat levert niet altijd de beste films op. De ‘backstory’ rond Smurfin is een aardig gegeven en past in de lijn dat deze derde film dichter bij Peyo’s oorspronkelijke verhalen staat dan zijn twee voorgangers. Authentieker staat in dit geval echter niet gelijk aan origineler. De film lijkt van liedje naar liedje toe te werken, wellicht om de jeugdige doelgroep scherp te houden. Voor kinderen valt er genoeg te genieten met ‘De Smurfen en het verloren dorp’. Zij malen er echt niet om dat je al van mijlenver ziet aankomen waar dit verhaal naartoe gaat, dat de grapjes nogal flauw zijn en dat de animaties redelijk ongeïnspireerd zijn. Feministen juichen het wellicht toe dat Smurfin nu eens de heldin is, en dat ze als vrouw in een mannenwereld toch niet alleen blijkt te staan. Maar ‘De Smurfen en het verloren dorp’ lijkt toch vooral bestaansrecht te hebben in die zin dat een nieuwe generatie kinderen kan kennismaken met die kleine blauwe vrienden die hun ouders vroeger ook al aan de buis gekluisterd hielden.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 5 april 2017
DVD-, blu-ray- en UHD-release: 7 augustus 2017