Dr. Seuss’ The Lorax-Dr. Seuss’ De Lorax en het verdwenen bos (2012)
Regie: Chris Renaud, Kyle Balda | 86 minuten | animatie, familie, fantasie | Originele stemmencast: Danny DeVito, Zac Efron, Ed Helms, Taylor Swift, Rob Riggle, Betty White | Nederlandse stemmencast: Frits Lambrechts, Ferry Doedens, Marly van der Velden, René van Kooten, Willeke Alberti, Isa Hoes
‘The Lorax’ is een Amerikaanse animatiefilm waarvan je op voorhand veel verwacht. De film baseert zich op een verhaal van de populaire Dr. Seuss, wiens ‘Horton Hears a Who!’ al een originele en relatief diepgaande film opleverde. Chris Renaud, (mede)regisseur van ‘The Lorax’, maakte bovendien al eerder het even geestige als opgewekte ‘Despicable Me’. Beide films vormden een welkome afwisseling in een tijd dat de Amerikaanse animatiewereld grotendeels koos voor het veilige formulewerk.
Aan het verhaal van ‘The Lorax’ zal het in ieder geval niet liggen. In een futuristisch stadje is al het groen verdwenen, zodat de rijkste man van de stad zijn geld verdient met de verkoop van frisse lucht. Dan ontdekt de jonge Ted de wereld buiten de stadsmuren, een desolate vlakte waar alleen een wezen leeft dat The Once-ler heet. Deze vertelt aan Ted hoe het komt dat de bomen uit de omgeving zijn verdwenen, en met de bomen de beschermer van het bos, de Lorax. Zoals het een beetje animatieheld betaamt, gaat Ted op zoek naar de laatste boom. Niet uit idealistische motieven, maar om de mooie Audrey voor zich te winnen.
Dit originele verhaal heeft niet geleid tot een originele film. ‘The Lorax’ lijkt meer inspiratie te hebben geput uit eerdere animatiesuccessen dan uit het bronmateriaal van Dr. Seuss. We hebben hier de zoveelste animatieheld met een milde vorm van ADHD, we zien drie zingende visjes (‘Flushed Away’, iemand?), we zien versleten animatie-slapstick en vrolijk, onhandig, maar vooral aaibaar beestenspul. Met als bonus een baggervette moraal.
Niet erg origineel dus, maar de makers leveren in ieder geval geen ongeïnspireerd werk af. Er zijn wat aardige grappen, de liedjes zing je meteen mee en het universum van ‘The Lorax’ oogt kleurrijk en fantasievol. En gelukkig voegt 3D nog wel iets toe, met goed getimede effecten en een paar lekkere achtervolgingen.
Ondanks die pluspunten is ‘The Lorax’ niet de magische animatiebelevenis geworden waarop je had gehoopt. De film komt niet in de buurt van eco-animatie als ‘Spirited Away’ en ‘Wall-E’ en blijft ook achter bij voorgangers ‘Despicable Me’ en ‘Horton Hears a Who!’. Verwachtingen bijstellen is dan het devies. Dan heb je een film die anderhalf uur aangenaam wegkijkt.
Waarna je hem binnen anderhalf uur weer bent vergeten.
Henny Wouters
Waardering: 3
Bioscooprelease: 6 april 2012
DVD- en blu-ray-release: 12 december 2012