King of the Cruise (2019)

Recensie King of the Cruise CinemagazineRegie: Sophie Dros | 74 minuten | documentaire

Nergens is het begrip ‘grijze golf’ beter op zijn plaats dan in de cruisewereld. Akkoord, er loopt af en toe een jonge blom tussen, maar de meesten met tijd en geld hebben een behoorlijke leeftijd. Om een punt te maken hoeft de documentairemaker alleen plaatjes te schieten van het bedaagde, volgevreten cruisepubliek met azuurblauwe zee op de achtergrond – het tegenovergestelde van Doutzen Kroes in een abattoir, voor wie zich er geen voorstelling van kan maken.

Sophie Dros weet in ‘King of the Cruise’ de tragikomische treurigheid van het cruiseleven goed te vangen; zij kiest voor de goedgemutste houding van het cruisepersoneel. En dat is nodig, want haar gedroomde en gewillige hoofdpersoon, de alleen reizende rijkaard Ronnie, is geen lachebekje. Achter het masker van de Amerikaanse droom die hij lijkt te leven, gaat een diep onzeker persoon schuil, die in de derde persoon spreekt over zichzelf. Tegelijkertijd is Ronnie een exemplarisch type dat zichzelf uitlegt: ‘I am a fairly interesting person’.

Je moet wel een tijdje blijven kijken om enige diepgang te voelen, want daar is weer een trolley met eten onder zoetgevooisde klanken. Nog even en James Last springt uit het decor, ook niet goed voor de bloeddruk. En daar begint de bejaardenlabamba weer. Leegte roept zichzelf op, al geeft een eenzame cruise ook aanleiding tot gesprekken. Ronnie heeft thuis op zijn Schotse kasteel een eettafel met 46 stoelen, zegt ie. ‘Wow’, antwoordt zijn disgenote, maar je voelt dat de twee naar iets anders zoeken.

De ‘edelman’ wil door de crew niet als ‘mister’ maar als ‘baron’ worden aangesproken, beetje lastig wel dat zijn pedicure niet weet wat een baron is. En zo kabbelt het schip voort. De cruisepassagiers, en Ronnie in het bijzonder, zoeken naar verbinding, en die vinden ze niet in het dagelijks leven. Ook niet in de zon met personeel trouwens, en al evenmin tussen de Russische golddiggers aan de avonddis. Financiële rijkdom maakt eenzaam. Troost biedt het feit dat er meer zo zijn, al is het een schrale.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 12 december 2019