Paris pieds nus (2016)

Recensie Paris pieds nus CinemagazineRegie: Dominique Abel, Fiona Gordon | 81 minuten | komedie | Acteurs: Fiona Gordon, Dominique Abel, Emmanuelle Riva, Pierre Richard, Emmy Boissard Paumelle, Céline Laurentie, Charlotte Dubery, David Palatino, Frédéric Meert, Guillaume Delvingt, Philippe Martz

Parijs, blootvoets. Dat is de titel van de nieuwste film van regisseursduo Dominique Abel en Fiona Gordon, die zelf ook de hoofdrollen spelen. ‘Paris pieds nus’ vertelt het verhaal van drie karakters: Fiona, Dom en Martha. Fiona is de nicht van Martha en zij is in Canada achtergebleven nadat tante Martha naar Parijs is vertrokken. Op een dag krijgt Fiona een brief van Martha, gevonden in een vuilnisbak, waarin Martha vertelt dat ze haar huis uit zou moeten om in een bejaardentehuis te moeten gaan wonen. Dit is voor Fiona reden om haar langgekoesterde wens, om ooit naar Parijs te gaan, te realiseren. Eenmaal in Parijs kan ze haar tante niet vinden en raakt ze al haar spullen kwijt. Deze spullen komen uiteindelijk terecht bij zwerver Dom en vanaf dan beginnen de levens van de drie zich met elkaar te verstrengelen.

Dominique Abel en Fiona Gordon zijn van origine clowns en dat is in ‘Paris pieds nus’ ook duidelijk terug te zien. Het is nogal een licht surrealistische film. De personages zijn vreemd en ook in fysieke zin gedragen zij zich ook anders. Dat fysieke komt vooral naar voor in de eerste ontmoeting tussen Dom en Fiona. Zij leren elkaar al dansend kennen en dat dansen brengt hun clowneske kwaliteiten goed aan het licht. Ook in een enkele scène van Martha speelt een fysieke interactie een grote rol.

‘Paris pieds nus’ is het beste te omschrijven als een komedie die leunt op vreemde situaties en gedragingen. Dat werkt soms wel en soms niet. Er is sprake van een disbalans tussen het absurde verhaal aan de ene kant en de ronduit vreemde karakters aan de andere. En dat maakt een toch al aparte film minder toegankelijk.

De vraag die dan overblijft is of het leuk is om naar te kijken. Dat is meestal wel het geval. De personages zijn door hun “andersheid” onvoorspelbaar en dat houdt je als kijker geboeid. Daarnaast zijn enkele scènes zeer grappig met als hoogtepunt de speech van Dom op een begrafenis. Het is in het begin wat wennen aan de karakters, maar daar eenmaal overheen gestapt blijft er wel een vermakelijke doch ietwat vreemde film over.

Ton te Slaa

Waardering: 3.5

DVD-release: 10 november 2017