Quiet Life (2024)
Regie: Alexandros Avranas | 99 minuten | drama | Acteurs: Chulpan Khamatova, Grigory Dobrygin, Naomi Lamp, Miroslava Pashutina, Eleni Roussinou, Anna Bjelkerud, Lena Endre, Alicia Eriksson, Frans Isotalo, Lisa Loven Kongsli, Johannes Kuhnke, Sofia Pekkari, Kristjan Üksküla
Een rustig leven. Dat is het bescheiden doel van een Russisch gezin dat asiel heeft gezocht in Zweden. Vader Sergei is in Rusland aangevallen door agenten van de staat, waarna hij met echtgenote Natalia en dochters Katja en Alina naar Zweden is gevlucht. Maar zelfs een rustig bestaan is teveel gevraagd. De Zweedse bureaucratie weigert het gezin een permanente verblijfsvergunning te geven, en alleen een hoger beroep kan terugsturen naar Rusland voorkomen. En dat is het moment dat jongste dochter Katja het opgeeft. Soort van.
Wat er precies met Katja én met het hele gezin gebeurt zie je in het even bizarre als verontrustende drama ‘Quiet Life’. Het gezin verdwijnt in een Kafkaësk universum van hospitaal, spijkerharde ambtenarij en onvermoede medestand. Waar de ambtenarij iedere menselijke maat uit het raam heeft gemikt, blinken die medestanders uit in empathie en hulpvaardigheid.
Deze tegenstelling vind je ook terug in de stijl. Die is flink surrealistisch waar het gaat om de overheidsgebouwen en de mensen die daar werken. Het levert prachtige plaatjes op. Zoals de steriele en helverlichte ziekenhuiszaal waar hele rijen met uitgetelde meisjes liggen, met aan het eind van de rij een pianist die rustgevende deuntjes fabriceert. Ook de ‘slachtofferhulpcursus’ die Sergei en Natalia moeten volgen is een masterclass surrealisme. Met wat humor als bonus.
Die stijl heeft wel wat weg van de vroege werken van Yorgos Lanthimos, landgenoot van regisseur Alexandros Avranas. Maar waar bij Lanthimos niet altijd ruimte is voor authentieke emotie, is die in ‘Quiet Life’ veel meer aanwezig. Zo is de ondervraging van oudste dochter Alina door een clubje Zweedse overheidsdienaren hartverscheurend. Je ziet het meisje voor je ogen breken, verpletterd door de quasi-empathische vragen van een meedogenloze Zweedse ambtenaar.
Het verfrissende van dit drama zit hem vooral in de verschillen met andere vluchtelingenfilms. Hier geen flashbacks naar een heftig verleden, geen grootse drama’s, geen geweld. Het blijft allemaal waardig en menslievend, waardoor de tegenstelling tot de afgestompte en onmenselijke overheid des te harder aankomt. Mede met dank aan het sterke acteren, vooral van de twee debuterende jonge actrices die Katja en Alina spelen.
Nog het meest verrassend: de geschiedenis van dit gezin is gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen in het Zweden van 2018. Maar hoe bizar dit is begrijp je alleen als je deze film hebt gezien. Kijken dus!
Henny Wouters
Waardering: 4
Bioscooprelease: 24 april 2025