Studio 54 (2018)

Recensie Studio 54 CinemagazineRegie: Matt Tyrnauer | 98 minuten | documentaire | Met: Steve Rubell, Ian Schrager

Wat wisten we eigenlijk weinig in de jaren 70. Muziek, films en boeken reisden nog wel de wereld over, maar over minder mobiele zaken hoorde je hooguit wat geruchten. Een van de spannendste geruchten in die tijd ging over een discotheek in New York waar glitter, extravaganza, drugs, seks en bonkende discodeunen de dienst uitmaakten. Een discotheek waar celebrities als Liza Minelli, Sylvester Stallone, Andy Warhol en Mick Jagger tot de clientèle behoorden. Een discotheek die al na drie jaar zijn deuren moest sluiten, maar die zijn legendarische status nooit is kwijtgeraakt.

Bijna 40 jaar na de ondergang van deze legende verschijnt een documentaire met de nuchtere titel ‘Studio 54’ in de bioscoop. De film vertelt het verhaal over de opkomst en ondergang van deze disco en van zijn oprichters Ian Schrager en Steve Rubell. Het is de meer introverte Schrager die ons mee terugneemt in de tijd, begeleid door archiefbeelden en een stoet aan pratende hoofden. Niet alleen van bezoekers, medewerkers en vriendenkring, maar ook van de rechercheurs die de ondergang van de disco in gang zetten. Opkomst en ondergang beslaan elk zo’n beetje de helft van de tijd, hoewel er ook nog wat ruimte is voor wat Schrager en Rubell na het discodebacle gingen doen.

‘Studio 54’ is een overtuigende variatie op het Icarusverhaal, waarbij het succes van de discotheek de beide ondernemers naar het hoofd steeg. Een drankvergunning was nergens voor nodig, aan inkomstenbelasting deden ze niet en het overdadige drugsgebruik van de clientèle boeide hen ook niet echt. Ze leefden in een sprookje, tot de Amerikaanse overheid ingreep.

Sterkste punt van ‘Studio 54’, naast de fijne beelden en lekker stoempende discomuziek, is het feit dat Schrager dit verhaal vertelt met de wijsheid, de emotionele afstand en het inzicht dat komt met de jaren. Schrager vertelt niet alleen maar weet ook te duiden. Daarbij oogt en klinkt hij als een iets beter geconserveerde versie van Robert de Niro.

Misschien was de documentaire nog iets beter geweest als hij meer aandacht had besteed aan de contrasten. Er wordt wel verteld dat de ruimdenkende Studio 54 een ontsnapping bood aan een wereld vol homofobie, smerigheid, kleinzieligheid en economische depressie, maar zien doen we die ellende niet. En omdat die lelijke buitenwereld onzichtbaar blijft begrijpen we ook minder de aantrekkingskracht van de club.

Natuurlijk doet het verhaal van ‘Studio 54’ denken aan dat van de Amsterdamse Roxy, The Hacienda uit Manchester en (ergens in de oertijd) de El Dorado in Berlijn. Dat maakt het allemaal misschien wat minder uniek, maar niet minder universeel. En ook niet minder fascinerend, vooral voor wie jong was in de jaren 70 en het al die tijd met een gerucht moest doen.

Henny Wouters

Waardering: 4

Bioscooprelease: 18 oktober 2018